Dun Ringill is de titel van een Jethro Tull liedje en ook de band van deze naam heeft duidelijke links met zowel prog als folk. Deze Zweedse band heeft echter ook een behoorlijke portie zompige doom aan het recept toegevoegd. De titels en teksten maken duidelijk dat dit geen licht verteerbare, vrolijke kost is, en dit wordt duidelijk ondersteund door de duister klinkende muziek; de band is er goed in geslaagd om een beklemmende, sinistere sfeer in hun muziek te vatten. Grote troef hierbij is de zang; zowel vertellend, grommend, als krijsend of lichtelijk lijzig of afgeknepen gezongen, het is steeds precies passend. Het repeterende karakter van veel stukken kan vaak bijdragen aan een meeslepende werking, maar kan soms ook net iets te langdradig worden, wat in eerste instantie wel eens voor (te snel) door zappen zorgde. Hierdoor miste ik bij de eerste draaibeurt een paar smakelijke sologitaarbijdragen. Een nummer dat direct een klik vond, was ‘Baptised In Fire’, waarbij ik er later achter kwam dat dit waarschijnlijk kwam door een persoonlijke associatie met de muziek van de Netflix serie “Black Sails”. Geen snelle hap dus, maar iets dat de kans gegeven moet worden om te rijpen. Omdat dit album het eerste deel is van een dubbel conceptalbum, zal er voor de liefhebbers nog een vervolg in het verschiet liggen, dat in de planning staat voor volgend jaar.