Freedom Call, Trick Or Treat in Metropool – Enschede- 23 september 2022
“Het is lekker meezingen met de simpele doch enorm pakkende melodietjes van de meesters van de happy metal en als je de tekst niet kent roep je gewoon metal, glory, power, of de bandnaam”
Freedom Call is één van de oudste en bekendste onvervalste happy metal bands en is naast in thuisbasis Duitsland populair in heel west Europa. Nadat ze op de zomerfestivals hebben gespeeld hadden ze nog steeds een en ander in te halen van de coronatijd en boekten ze een bescheiden tour. De package was direct veelbelovend want met Trick Or Treat als support hadden de heren zich geen band dichter bij de eigen stijl kunnen wensen, een ultieme happy metal package dus. Met de regenachtige en sombere herfst weer in aantocht kon ik ook wel een dopamineshot gebruiken en zakte ik af richting Twente om een vrolijk feestje te vieren.
5 oktober 2022 I Tekst: Jori van de Worp
De vestiging van Metropool in Enschede is duidelijk de kleinere broer van die in Hengelo. Ik schat dat er uiteindelijk ongeveer honderd tot honderdvijftig mensen aanwezig waren en toch was het zaaltje gezellig vol. De Italianen van Trick Or Treat trappen af met de intro en opener van hun nieuwste album ‘Creepy Symphonies’ en de toon is direct gezet. Hoewel er verrassend weinig mensen lijken te zijn die de band ook maar enigszins kennen wordt er driftig gesprongen, gebruld en met bier gesmeten. De Italianen zijn duidelijk uit beter artiestenhout gesneden dan Nederlands plaspoedeltje Mart Hoogkamer want ze laten zich niet door een vliegend bekertje Grolsch (gok ik want Twente) uit het veld slaan. De set wordt vervolgd met onder andere ‘Aquarius’. Of we een dance of een metalnummer willen. Ja, dance natuurlijk! Dus krijgen we een minuutje gitaar op ‘L’Amour Toujours’, toch nog vervolgd door metal met ‘The Great Escape’. Heel lang konden we niet genieten van de metal, want een stel zotten als het zijn en blijven brachten ze hun cover van ‘Girls Just Wanna Have Fun’ ook nog even integraal ten gehore. Natuurlijk zingt zanger Alessandro alles op originele toonhoogte mee want zo’n ontiegelijk goeie zanger is hij gewoon. Het publiek, wat zich toch wel op metal met fratsen had ingesteld, gaat hier heel vrolijk op mee. Gelukkig komt er nog een nummer van de op “Watership Down” gebaseerde tweeluik langs met het fantastische ‘Cloudrider’, een progressiever stuk waarop ook de andere vier bandleden zich flink laten gelden. Hierna is het met afsluiter ‘Like Donald Duck’ toch afgelopen. Trick Or Treat is en blijft een bijzondere band in het happy metal wereldje daar ze naast de grappen en vrolijkheid ook altijd een stuk muzikaliteit neerzetten waar veel andere bands in dit genre toch ene puntje aan kunnen zuigen.
Het vrolijke viertal van Freedom Call neemt middels ‘Union Of The Strong’ het podium en heeft vanaf de eerste woorden de meezingers op de hand. Ik moet er nog een beetje inkomen en dat gaat me nog wat lastig af omdat Chris Bay zowat al zijn zanglijnen een octaaf omlaag haalt. Bij het volgende ‘Tears Of Babylon’ komt naast het zingen ook het springen lekker op gang en ook bij mij komt de energie erin. Het eerste spelletje was er bij ‘M.E.T.A.L.’, onder leiding van zanger/gitarist Chris Bay en zijn uitverkorene uit het publiek die al zo knetterzat was dat hij niet meer snapte dat er om zijn naam gevraagd werd, wat hem de rest van het optreden door liet gaan als “mister yeah”. Meerdere malen moesten we de vijf letters achter elkaar uitspreken en werd ons gevraagd welk woord dat maakte. Te flauw voor woorden misschien, maar op een of andere manier werkt het bij Freedom Call! Later werd ons ook nog toegezongen dat ‘Metal Is For Everyone’, uiteraard dit alles onder het genot van een verfrissende bierdouche. Inmiddels waren ook de moshpits lekker op gang en ook hier had mister yeah een hoofdrol in. Later werd een akoestische gitaar op het podium gezet en hoewel ik vurig hoopte op het prachtige ‘Turn Back Time’ werd mijn gebed ook dit keer niet verhoord. Wat we wel kregen was een vertolking van ‘Hallelujah’. Laat me even citeren: “Halelujah… Heavy metal… Halelujah… Freedom Caahaahaaall”. De setlist werd vervolgens vlot voortgezet en onder andere ‘111 The Number Of The Angels’ en het naar de band vernoemde ‘Freedom Call’ kwamen nog voorbij. Het is lekker meezingen met de simpele doch enorm pakkende melodietjes van de meesters van de happy metal en als je de tekst niet kent roep je gewoon metal, glory, power, of de bandnaam. Grote kans dat je goed zit gezien die woorden zo’n 90% van de teksten opmaken. De band verdwijnt vrij abrupt van het podium maar uiteraard had het publiek er nog geen genoeg van. De encore begint met een erg toffe versie van ‘Warriors’ die akoestisch start maar overloopt in de originele harde versie. Het feest komt uiteindelijk toch tot een conclusie met een zinderende uitvoering van ’Land Of The Light’, waarop het nog één keer tot massaal meespringen kwam. Een passend slot op een vrolijke avond waarop het muzikale vernuft van het voorprogramma moest komen, maar de overduidelijke sfeermaker toch echt headliner Freedom Call was.
Social media