Een groot doek met het Helloween logo werd opgehangen en de “heppie heppie helloweens” vlogen gedurende de hele ombouwpauze de zaal door. Toen het doek eenmaal weg was, kwam Michael Kiske als één van de eersten het podium op. “I… fell from the sky…!” Ja hoor, Helloween doet niet hypocriet en trapt direct af met de volledige versie van het weergaloze ‘Skyfall’, het vlaggenschip van hun nieuwste album. Twaalf minuten puur genieten van deze zinderende vertolking met hoofdrollen voor alle drie de zangers, beter dan dit kon Helloween niet beginnen. Het tweede nummer op de setlist is het onsterfelijke ‘Eagle Fly Free’, waarop de sfeer er definitief in zit. Het podium is behoorlijk gevuld met een enorme pompoen rondom het drumstel. In combinatie met de grote band zorgt dit er wel voor dat de muzikanten elkaar af en toe flink voor de voeten lopen, het zal wel ontworpen zijn voor de grotere Duitse podia. Verder is er een enorm lichtscherm waar niet alleen smakelijke pompoen-animaties op te zien zijn, maar ook live vervormde beelden van het podium. Grappig trouwens dat de camera die op drummer Dani gericht was ook telkens het hoofd van zijn drumtech in een hoekje liet zien. ‘Mass Pollution’ is het tweede stuk van het nieuwe album wat gespeeld wordt, hierop speelt Deris de hoofdrol. ‘Future World’ komt verrassend vroeg in de set, gevolgd door lekker meezinger ‘Power’. Ondanks dat de mix van het geluid minder was dan bij Hammerfall is het niet moeilijk je te laten meezuigen in het enthousiasme van de heren, het spelplezier spat er vanaf die avond! Heel ver terug in de tijd gaan we met twintig minuten (!) ‘Walls Of Jericho’, waarin onder andere’ Heavy Metal Is The Law’, ‘Victim Of Fate’ en de beuker ‘Ride The Sky’ voorbij komen. Dit deel wordt uiteraard gezongen door power metal uitvinder Kai Hansen, die met een shirt van de band van zijn zoon, Induction, op het podium staat. Inmiddels heb ik geen stem meer over, maar moet er toch meegezongen worden en wel op de prachtige ballad ‘Forever And One’. De gitaarsolo is voor Sascha Gerstner, die overigens een witte en rode variant van dezelfde gitaar lijkt te hebben. Het is met de single ‘Best Time’ van het nieuwste album dat de band doorpakt na de solo, en het valt op hoeveel mensen ook deze nummers al goed kennen. Bij een band als Helloween verwacht je op een of andere manier toch dat het publiek vooral komt voor de eighties klassiekers. De response bij het volgende ‘Dr. Stein’ laat zien dat daar ook zeker heel veel mensen erg blij van worden. Het is dan toch bij de afsluiter van de reguliere set dat het kippenvel tot grote hoogten stijgt, een lekker lange versie van het fantastische ‘How Many Tears’.