Jean-Baptiste ‘JB’ Le Bail: “Svart Crown is mijn uitlaatklep om al mijn donkere gedachten en demonen vrij te laten“
Sinds ik Svart Crown ergens in 2018 live mocht aanschouwen als support van Rotting Christ, was ik onmiddellijk verkocht. Twee jaar later kwam ‘Wolves Among The Ashes’ en mocht ik oprichter/zanger/gitarist JB Le Bail interviewen. Ondanks de zwartgeblakerde death metal en onderwerpen die gaan over het vergaan van de wereld en de mensheid, bleek JB een ongelofelijk aimabele persoon te zijn. Ondertussen hadden we corona, bracht JB met zijn eerder rock getinte project Dirty Black Summer een debuut EP uit en reisde hij rond met Igorrr als zanger. Nu verschijnt van Svart Crown nieuw werk met de EP ‘Les Terres Brûlées’. Weliswaar niet meer via Century Media, maar via het eigen label Nova Lux Production. Zo spraken we af met elkaar op een zonnige zondagmiddag voor een video-interview met een glas pastis om in de stemming te komen. Eventjes op voorhand vroeg JB een halfuurtje uitstel want het was er moederdag en dat werd gevierd met een familie-etentje.
Koen de Waele Ι 13 juni 2022
Als we vragen wat JB zijn moeder gekocht heeft, schiet hij direct al in de lach.
Bloemen… zoals gewoonlijk dus, maar het blijft werken.
Blijkbaar ben jij de laatste jaren heel druk bezig geweest. Eerst verscheen de EP van Dirty Black Summer; dan vertrok je op een grote tour met Igorrr en nu is daar alweer de Svart Crown- EP. Waar haal jij toch al die tijd en energie?
Er was de pandemie en daardoor had ik heel veel tijd want de laatste twee jaren had ik niets te doen. Ik denk dat we met Svart Crown begonnen schrijven rond de eerste lockdown en dat was ergens in de lente van 2020. In de zomer die daar op volgde, hadden we ergens iets gehuurd om onze nieuwste show in te oefenen. Jammer genoeg kwam er dan een tweede lockdown. We schakelden dan maar over naar het schrijven van nieuwe nummers en dat verliep erg spontaan. We zaten er met drie en af en toe kwam onze ex-bassist Julien Negro nog eens langs. Ik had wat riffs zitten en daar werkten we op verder. Dat gebeurde vooral ’s nachts. Al gauw was de structuur van de nieuwe nummers gevormd.
Je leeft in het zonnige zuiden van Frankrijk, maar de EP is één van de donkerste albums die ik in jaren gehoord heb. Waarom is dat zo aantrekkelijk voor jou?
Ik kan het niet echt uitleggen, maar ik vermoed dat we wegens de pandemie heel wat frustratie en woede te verwerken hadden op dat ogenblik. De kracht van onze inspiratie kwam vooral daardoor. Eerst wilde ik iets zachters en gemakkelijkers maken, maar de rest was daar niet in de stemming voor. Zij wilden het eerder op de ouderwetse manier doen. Uiteindelijk ging ik akkoord. De plaats waar we zaten was speciaal in de bergen van Zuid-Frankrijk. We begonnen eraan en ineens vloeide de inspiratie eruit. We speelden en jamden verder op de riffs die ik liggen had en twee dagen later was alles klaar. Uiteindelijk verliep het schrijven erg vlot. Er zat ook een pak meer black metal in.
Ik liet me meeslepen door de tijd en plaats van het schrijven; en wilde mezelf vooral niet herhalen.
Het laatste album klonk heel modern in de productie. We gingen er ook wat de progressieve richting met uit en deze keer wilde ik een andere aanpak. Iets meer experimenteel door het op de ouderwetse manier op te nemen maar ook door onze ervaringen van onze laatste albums erin te houden.
Mogen we Svart Crown dan een beetje beschouwen als de donkere kant van JB Lebail?
Zeker, Svart Crown is mijn uitlaatklep om al mijn donkere gedachten en demonen vrij te laten.
Je hebt er wel veel hoor. Ik zag je vorige maand op het podium bij een Igorrr-show en ik heb nog nooit een zanger gezien die zo kwaad kon rondkijken.
Haha, dat is het Igorrr-showelement. Het is ook helemaal iets anders. Het is mijn manier om die muziek te interpreteren. Zo projecteer ik mezelf en wil ik me verkopen in die band. De band zelf wil ook wel een beetje dat ik zo ben. Toen ik werd gevraagd om hen te vergezellen, zei ik eerst van neen, want ik zag mezelf niet in de band. Later dacht ik erover na en zo kwam ik op dat karakter. Ik nam foto’s van mezelf met zwarte schmink en stelde me zo voor. Iets zwart en donker dat niet veel beweegt en erg koud overkomt. De bandleden hielden van dat idee en het kwam helemaal goed.
Dit is ook het album met twee nummers in het Frans; ‘Les Terres Brûlées’ en ‘Cavalier Noir’. Ik hou wel van je zang op dat laatste nummer, want het geeft een heel ander gevoel. Waarom wachtte je zo lang om iets in het Frans te zingen?
Het is de eerste maal dat we zoiets probeerden. Op het laatste album waren er al enkele kleine stukjes in het Frans maar dat was heel beperkt. ‘Les Terres Brûlées’ wordt in het Engels gezongen maar heeft een Franstalig refrein. Sinds ik de naam van dat nummer hoorde, wist ik dat het de titel van het album moest worden. Het representeert de gemoedstoestand van mij in die periode. ‘Cavalier Noire’ is een cover van Converge. We vertaalden alles in het Frans en wilden een Frans black metal- nummer spelen. Gitarist Clément Flandrois zit in een Franse band Hyrgal en dat is zo een straight forward black metal band die in het Frans zingt. Het was dus een goed idee om dat te introduceren op deze EP.
Kan je iets meer zeggen over het verhaal achter enkele nummers zoals ‘Geoulah’?
‘Geoulah’ is een raar ding om uit te leggen. Het is eigenlijk supermoeilijk. Ik schrijf mijn lyrics op een spontane manier en pas op het laatst als alles klaar is. Ik ga zitten, sluit mijn ogen en begin met schrijven. Het is een creatief proces om transcendent te worden: je ogen sluiten en alleen zijn met je ziel en je zo te laten gaan. Het is soms wel moeilijk om het me achteraf nog te herinneren en uit te leggen want het gaat nogal diep. ‘Les Terres Brûlées’ gaat over iets helemaal anders. Ik zat in de auto met een vriendin en we spraken over het feit dat ze steeds maar dezelfde fout blijft maken. Het blijft zich maar herhalen. Ze vertelde me over ‘Les Terres Brûlées’ of de tactiek van de verbrande aarde en hoe de Russen dat deden tijdens de oorlog. Ze verbrandden en vernielden alles om ervoor te zorgen dat het oprukkende Duitse leger niets kon gebruiken. Ik had iets van wauw, dat is echt wel sterk. Er was ook een connectie met jezelf verlaten en te verbergen voor anderen. Dat is zowat het hele concept; het diepste en het donkerste van het menselijke aspect opzoeken en dezelfde fout telkens opnieuw te maken. Het werd me direct duidelijk. Het is de leidraad van de nummers en de EP zelf.
Om nog eens terug te keren naar het titelnummer, er is maar één band die zo een nummer kan maken en dat is Svart Crown. Het bevat heel wat agressie maar schakelt dan over naar een soort van etnische zang en hypnotiserende drums.
Dat besef ik ook. Ik denk dat het belangrijkste doel was om alles wat we schreven en de verschillende tempo’s agressief te laten klinken. Er was ook een bijdrage van Stephane Azam van de band Crown die er kleine elektronische dingen door liet klinken. Op het einde had je dan die mix van tribal en industrial zoals Neurosis deed op hun album: ‘Through Silver in Blood’. Er was dat koude en mechanische aspect.
Je zei voor dit album ook vaarwel en adieu aan Century Media. Het verschijnt via je eigen label Nova Lux Production in samenwerking met Les Acteurs de L’Ombre Productions. Waarom die verandering?
Hoe kan ik dat verwoorden? Toen we ons vorig album ‘Wolves Among The Ashes’ releasden waren ze daar laaiend enthousiast. We gingen echter op tour en de pandemie startte. Bij Century Media waren ze gek van de band en ze wilden ons echt wel naar boven duwen. We hadden de kans om tien shows te spelen maar in maart 2020 stopte alles. Na de eerste lockdown had ik de EP in mijn hoofd en nam contact met hen op. Ze antwoordden echter helemaal niet. Wat later hadden ze dan een grote reformatie en de hoofdzetel trok weg uit Dortmund. Heel wat van hun medewerkers veranderden van werkgever. Tijdens de zomer erop kreeg ik ineens telefoon van de manager die ons had getekend destijds. Hij zei dat hij niet zo goed nieuws had; de platenverkoop ging niet zo goed en ze wilden van ons af. Ik vond het een slechte beslissing en confronteerde hem met het feit dat ze gewoon niet antwoordden. Ik wilde de EP toch uitbrengen en vond het de perfecte timing. Het gebeurt nu via ons eigen label, wat wel een grote luxe is. Het is echt leuk om je eigen label te hebben maar het vergt wel een pak meer werk. Ik onderschatte het wel om een structuur te creëren en te zorgen dat het legaal goed gaat. De bureaucratische rompslomp is enorm en dan is er nog eens de distributie.
Het is erg ingewikkeld en tijdrovend maar het is wel interessant. Ik koop zelf geen fysieke producten meer zoals cd’s of vinyl en het was een beetje zoals een kleine vis die zwemt in de zee. Ik had echt wel advies nodig voor cd’s en lp’s. Over waar ik dat moet laten maken en waar je het artwork kan drukken. Dat was het ergste stuk. Ik begin ook te leren hoe je digitale releases uitbrengt.
Digitaal begin ik te leren hoe het werkt. Het draait vooral rond bijleren en de nodige publiciteit te maken. Gelukkig draaien we al achttien jaar mee in de muziekwereld en ik heb mensen genoeg leren kennen om promotie te maken. De cd komt trouwens binnen een paar dagen uit maar de vinyl pas in september. Vinyl is bij iedereen een groot probleem, zelfs de grotere labels hebben het er moeilijk mee. Je moet een release tegenwoordig zes of zeven maanden op voorhand plannen. We wilden wel wachten maar ik wilde de EP uitbrengen voor onze show op Hellfest in Frankrijk. Persoonlijk gaat het zo ook beter want in juni heb ik veel vrije tijd. In juli beginnen de festivals terug.
Dan is er de samenwerking met Les Acteurs de L’Ombre Productions. Is dat enkel voor de distributie? Ik heb hun website eens bekeken en schrok ervan hoeveel bands ze onder hun hoede nemen die ik niet ken.
We hebben een heel goede band met de baas. We zijn al twintig jaar goed bevriend en hij boekte ons voor onze eerste Parijse show ergens in 2007. Hij staat achter zijn bands en heeft er een paar heel goede zoals Regarde Les Hommes Tomber. Je hebt er ook nog een Belgische band; Sons Of A Wanted Man, die er ook bij zit. Toen de opnames klaar waren stuurde ik ze hem door en hij zei dat we wel samen iets konden doen. Het was wel beter voor de band dat hij de promotie deed en mond-aan-mond reclame maakte.
Svart Crown blies dit jaar achttien kaarsjes uit. Dat is de tijdspanne tussen geboren worden en opgroeien tot volwassene. Had je destijds gedacht dat het zolang ging duren?
Nee hoor. Ik was zeventien jaar oud toen ik ermee begon. Ik zat nog in het middelbaar onderwijs en wist niet hoe het eraan toe ging. Ik heb al meer tijd besteed aan de band in mijn leven als zonder. Je bent echter trouw aan de muziek en aan je band. Je “eet het” en je bent eraan verslaafd. Het maakt deel uit van je leven. Ik dacht eerst dat we het nooit zouden kunnen maar uiteindelijk zaten we bij een groot label, speelden we op allerlei grote festivals en tourden we de wereld rond. Het belangrijkste was echter die bands ontmoeten waar je superfan van bent en waarmee je later dan het podium deelt zoals Nile, Marduk en SepticFlesh. Daar luisterden we naar en ik had posters van Marduk hangen in mijn kamer. Een paar jaar later open je dan voor hen, drink je met hen en heb je lange gesprekken. Dan realiseer je dat het mensen zijn zoals jij en ik. Dat is voor mij het grootste ding dat ik met deze band bereikt heb. Ik ben echt wel tevreden. Het was een ingewikkelde reis die heel speciaal is.
Igorrr maakte het laatste jaar ook een groot deel uit van je leven. Toch was er corona en verliep niet alles zoals gepland.
Het was echt wel ingewikkeld en het blijft nog steeds moeilijk. Ik zat niet in de band toen de pandemie startte. Ze brachten een album uit dat heel goed werd ontvangen en ze wilden als een grote band de wereld rond touren. Dan kwam corona op de proppen en dat vernielde al hun plannen. Er verlieten wat gasten de band en zo vroegen ze mij. We deden onze eerste shows en die waren echt leuk om te doen. Jammer dat de tour in Noord-Amerika wegviel. Dat was echter niet wegens corona maar wegens problemen met onze visa. Eén man van de bandleden kreeg geen nieuws over zijn aangevraagd visum. Het was vlakbij de dag van vertrek en we besloten alles te cancellen. Het ergste was dat zijn visum uiteindelijk werd goedgekeurd enkele dagen voor de tour normaal zou beginnen. Het was echter te riskant want want we moesten een lichtshow huren, een tourbus, hotels en dergelijke en de vluchten boeken. Als het dan niet doorging zou het verlies te groot zijn geweest. Het blijft zwaar voor mensen en soms is de voorverkoop de ene dag barslecht om dan de volgende dag voor een reeds lang uitverkochte zaal te spelen.
Jij bent een metalhead en was het gewoon maar je collega Aphrodite Patoulidou is een gerenommeerde en professionele operazangers. Normaal zingt ze voor een zittend publiek in avondkledij. Had ze de tijd van haar leven toen ze helemaal wild kon gaan?
Ze is nog een beetje aan het experimenteren en aan het verkennen wat haar rol is. Sinds ze met metal heeft kennisgemaakt, houdt ze enorm van die muziek. Ze komt uit de opera en dat is een compleet andere wereld. Ze houdt van de energie om live te spelen. Dat kan je nooit hebben in de opera. Ik wil niet voor haar spreken maar ze heeft het beste van de twee werelden: opera en lekker ruig doen in metalgenre. Het is voor ons verbazend om zo een zangeres als haar in de band te hebben. Ze is echt wel getalenteerd en een professionele operazangers aan boord hebben is volgens mij nog nooit gebeurd bij een andere metalband
Gaan we nog iets horen of zien van Svart Crown op het podium komende maanden of jaar?
Op dit ogenblik is er nog niets gepland of geboekt. We denken na over wat de volgende stap gaat zijn na Hellfest en we zien wel wat we kunnen doen.
