De lachers heeft Bruce regelmatig op de hand. Ook tijdens zijn verhaal over zijn eerste muzikale stappen. Niet als zanger, maar nota bene als drummer. Op de middelbare school waande hij zich de John Bonham van de bongo’s. Zijn eerste schoolbandje was echter zo slecht, met een bassist die zijn eigen bas had gemaakt en een gitarist die alleen de eerste helft van ‘Stairway To Heaven’ kon, dat bij gebrek aan een zanger Bruce de vocalen maar op zich nam. Na een repetitie met The Beatles’ ‘Let It Be’, waarbij hij alleen deze drie woorden zong, was het resultaat dat de band zich maar ophief. Pas tijdens zijn studiejaren, waarbij Bruce zich nog steeds afvraagt hoe hij in hemelsnaam aan die studie kon beginnen, worden er met zijn eerste échte band serieuzere stappen gezet: Samson. Maar de term ‘professioneel’ zegt Bruce met een grote ironie. Daarvoor kwam er een spelbreker te opzichtig in beeld: marihuana. Bruce: “Before that, marihuana was like a girls vagina: everybody speaks about it, but nobody have seen it.” Die tekortkoming haalt hij in Samson in. Zijn verhalen over hun allereerste gezamenlijke rehearsal, een soort van ‘Fear and Loathing’ roadtrip naar Schotland in een stijf van de marihuana staande auto, en de ongelukkige gelijkenis van het masker van drummer Thundersticks met het masker van een beruchte serieverkrachter in die tijd, zijn bijzonder vermakelijk.

Bij zijn overstap naar Iron Maiden vertelt hij onder meer over de reden dat hij zoveel andere dingen is gaan doen. Binnen een jaar had hij alles bereikt wat er te bereiken viel. Een nummer 1 album, tours in Amerika, Japan en Australië. Terwijl hij daarvoor het Kanaal nog niet eens was overgestoken. ”So, what’s next?” Dus toen begon hij met hobby’s, ook om zijn hersenen actief te houden. Bruce vertelt hier meer over zijn hobby om raketten te maken dan over zijn vliegbrevet en het schermen. Mooi is ook zijn herinneringen aan Rock In Rio 1985, een van de grootste rockconcerten ooit. Bijna een half bezoekers zien Iron Maiden in het voorprogramma van Queen, maar Bruce gaat die avond helemaal door het lint vanwege het enorm slechte geluid en haalt uit frustratie zijn gezicht open door een onhandige beweging met een gitaar. Met een bebloed gezicht werkt hij het optreden af en de volgende dag staan de kranten niet vol met foto’s van Queen, maar met die van hem, hevig bloedend.

Zo vervolgt Bruce anekdote op verhaal, soms kort, een andere keer zeer uitgebreid. Soms over de band of de bandleden (hij is jaloers op de mooie benen van Steve Harris), dan weer over zijn privéleven (zijn ontmoeting met een meesteres die een sm-kelder bouwt op Nova Scotia of zijn reis naar Sarajevo tijdens de Bosnische Burgeroorlog). Hoe meer we opschuiven in de tijd, des te sneller lijkt het te gaan. De periode van zijn comeback bij Iron Maiden tot en met nu, een periode van bijna twintig jaar, wordt in de laatste tien minuten behandeld. Hij vertelt hier vooral over zijn tongkanker, niet gespeend van zelfspot en waarbij zijn running gag over het dragen van een snor weer opduikt. Bizarre timing is als Bruce vertelt over een ”Salty sea dog” er net vanuit de zaal een hond blaft. Huh? Raar, gelach, applaus. Na honderd minuten heeft Bruce zich middels de foto’s door zijn autobiografie heen gekletst en is het een half uurtje pauze.

Na de pauze is er een vragenuurtje. Het publiek kreeg bij binnenkomst dus het boek, maar ook een kaartje waarop ze een vraag konden stellen. Een deel van deze vragen gaat Bruce beantwoorden. Het lijkt geen doorgestoken kaart en echt verzonnen vragen, en ook hier blijkt hoe een gemakkelijke prater Bruce is en regelmatig uitweidt in smakelijke verhalen. De eerste vraag bezorgt meteen al voor gegrinnik: ”Are you a member of the Mile High Club?”. Ook andere vragen leveren mooie anekdotes of aardige oneliners. Zoals de vraag of het succes een kwestie is van geluk of hard werken: ”The more I practise, the luckier I get”. Hij is bij een vraag zelfs niet te beroerd om een (opzettelijk hele slechte) Ian Anderson-staand-op-een-been-imitatie te geven en de eerste regels van ‘Aqualung’ extra vals te zingen. Ook in dit vragenuurtje wordt er weinig gesproken over schermen, zelfs als er expliciet naar gevraagd wordt en Bruce een heel lang en vermakelijk verhaal start, maar dat nauwelijks over schermen blijkt te gaan. Des te meer gaat het over zijn activiteiten als piloot. Erg beeldend en lollig is zijn uitleg over het verschil tussen een Boeing en een Airbus welke je hier kunt zien.

Interessant wordt het als blijkt dat hij bezig is met een nieuwe film, met een rol voor William Hurt, maar dat geld de grote factor is wanneer de film klaar zal zijn. De Wisseloord Studio’s komen voorbij, zijn favoriete concert in Nederland (dat was er eentje van Dio, maar door de spacecake kan hij zich van alles herinneren, behalve iéts van het concert) en eind maart zal een nieuw ontwikkeld bier, hun eerste lager, worden gedistribueerd. De avond wordt afgesloten met een vraag waar de songtekst van ‘Revelations’ over gaat, welke blijkt te zijn gestolen van G.K. Chesterton (bekend van de ‘Father Brown Stories’). Na een korte uitleg over de structuur en herkomst van het nummer sluit Bruce de avond af met een stukje a capella van het nummer. Dat hij na twee uur en drie kwartier nog de keel heeft om zonder microfoon de zaal in korte vervoering te brengen, is toch razend knap. Elders op YouTube is het gehele optreden terug te zien. Mocht Bruce Iron Maiden opnieuw verlaten, dan kan hij zo de theaters in. Wat een ouwehoer!