De band Elder staat al vijf albums garant voor keigoede metal en rock, waarbij ze op elk nieuw album een enorme ontwikkeling laten zien. Al lang niet meer zijn ze alleen nog maar de stoner-doom band van in het begin. Ze hebben de ramen wijdopen gezet en de muzikale invloeden die daardoor naar binnen waaien hebben de muziek naar een hoog niveau getild. Het zal dan ook weinig mensen verbazen dat zanger en gitarist Nick DiSalvo nog een heleboel muzikale fragmenten en flarden op de plank had liggen die hij niet voor de band heeft kunnen gebruiken.

Voor zijn soloproject delving heeft Nick die zaken opgepakt en is hij ze in deze tijd van rust en bezinning gaan verkennen en uitbreiden. Het resultaat is ‘Hirschbrunnen’, een progressief rock album met zes lange tracks. Tracks die lekker relaxed voortkabbelen op het ritme van de drums en de basgitaar en waarop vervolgens de meest uiteenlopende dingen gebeuren. Over, op en tussen de herhalende ritmes door horen we gitaar, keyboards en andere geluidsfragmenten. (Joh!) Naast dat de gitaar gebruikt wordt om hier en daar mee te golven op de ritmes horen we het vaker als een solo instrument. Dan moet je je geen schelle geluiden of daadwerkelijke solo’s voorstellen, maar eerder wat wazigere psychedelische geluiden en uitgestrekte strofe’s die met gemak hele melkwegstelsels tevoorschijn toveren in je hoofd. De piano zorgt op tijden voor een melancholieke sfeer, terwijl het orgel juist weer bijdraagt aan het desert rock gevoel.

Dat is allemaal wel en aardig en ik kan zo nog drie alinea’s schrijven, maar ik denk dat ik dan volledig voorbij ga aan wat hier nou echt gebeurt. Nick DiSalvo heeft met ‘Hirschbrunnen’ een album gemaakt waarvan niet te ontkennen valt dat er een heleboel Elder invloeden in zitten. Dat is mooi en herkenbaar. Waar Elder vaak de storm na de kalmte is, is delving eerder de verfrissende regenbui na de storm. Met vooral veel mid tempo ademt het ontspanning uit en door de vele afwisselende geluiden komt er ook een hoop verwondering bij kijken. Dit is heel typisch voor beide bands, dus voor Nick: het is heel open en er zijn geen grenzen of beperkingen. Alles is mogelijk in die wondere wereld en dit album is dan ook voor elke muziekliefhebber een must.