Het Franse Bliss Of Flesh is alweer een jaar of twintig actief (tussen 1999 en 2000 als Labdacides) met een vrij stabiele line-up. ‘Tyrant’ is hun vierde langspeler sinds ‘Emaciated Deity’ uit 2009. Voor die tijd werden een paar demo’s en split releases met Bloodhammer en Annihilation 666 op de wereld losgelaten, maar het duurde tot het vorige album ‘Empyrean’ dat er onderdak werd gevonden bij een groot label, met name het eveneens Franse Listenable Records.

Wat we krijgen is een agressieve mengeling van black en death metal waarvan je oren gaan tuiten. De woeste gitaartandem Sikkardinal/Pandemic rijgt de vlijmscherpe riffs aan elkaar zoals nonnen een paternoster, terwijl zanger Necurat zijn grunt er overheen spuwt al was het gal na een weekend sterke drank zuipen en drummer Fleshstigma zich volledig moet geven om deze chaos al blastbeatend te volgen. Heftige, chaotische leads klieven je schedel verder in twee. Van bassist J. Poizon is in de beginfase weinig sprake, maar eens m’n oren gewend zijn aan deze helse combinatie, hoor ik hem in de achtergrond wel bezig. Naar mijn mening zit die bas toch veel te laag in de mix, maar dat krijg je wel vaker als de gitaren zo’n prominente rol vertolken. Tijdens de tragere passages is er ruimte voor verademing en bezinning, mede door het gebruik van vrouwelijke vocalen en een gesproken zangstijl. Die tragere stukken zijn er niet per se om rust in te bouwen, maar vooral om sfeer te creëren, waar men ook vlotjes in slaagt. Gaandeweg voelen die sfeervolle passages beter aan en doen ze me vaak denken aan het latere werk van Behemoth (Vanitas, Panem, Tyrant)

Er zit meer variatie in ‘Tyrant’ dan je op het eerste gehoor zou zeggen. Het leuke is dat dat allemaal niet geforceerd overkomt, zo van: Oh f#ck, de nummers zijn klaar, maar we moeten nog snel wat blokfluiten en trompetten bovenhalen, samples zoeken, op één of andere manier sfeer creëren en dat er nog snel ergens tussen plakken. Neen, hier komt het allemaal heel naturel over en de band z’n speelstijl lijkt heel authentiek. Zelfs het instrumentale ‘Hexis’, waar ik normaal zo en zo al geen fan van ben, sluit naadloos aan bij het geheel. Hoogtepunten zijn het openingsnummer ‘Serve’, ‘Genesis’, ‘Krieg’, ‘Panem’ en ‘Mors’. Een zeer degelijke en goed opgebouwde plaat die in geen elke extreme metal collectie zou misstaan.