Jupiter Hollow is me een aantal jaar geleden uit het zicht ontsnapt. Na hun vorige full-length ‘AHDOMN’ hebben ze duidelijk niet stilgezeten, want men komt nu met het tweede deel in het concept en het heet ‘Bereavement’. Het is nog steeds experimentele progressieve rock, waarin invloeden als Rush, Karnivool en meer gitaargecentreerde invloeden als Steve Vai en Buckethead elkaar de ruimte geven en vooral veel plek over laten voor eerdergenoemde experiment. En dat laatste pakt niet altijd even goed uit.

Het is vooral de ritmesectie en de vocalen die soms echt te ver uit de bocht vliegen. Begrijp me niet verkeerd; ik moedig uitproberen en passen en meten aan en de dynamiek die verspreid is op de plaat is erg tof. Maar laat ik ‘Kipling Forest’ als voorbeeld pakken: we openen met een staccato, bijna djenty openingsriff waarvan uit het niets de feel in de drums verandert en we in een couplet gestort worden dat amper houvast heeft waarna we met geschreeuw terugkomen in de djent main riff. Vervolgens komen we in de eerdergenoemde en inmiddels bekende Karnivool invloeden en na een tijdje ontvouwt zich een soort alt-rock middenstuk waarin vocalist Kenny Parry falsetten gooit die echt nergens op slaan. Theatraliteit is leuk, maar kom op man, doe een beetje je best.

Het is jammer, want het gitaarwerk van Grant Mackenzie is echt goed. Hoe matig zanger Kenny z’n noten kiest, zo goed weet Grant ze te plaatsen in zijn riffs en vooral zijn solo’s op bijvoorbeeld ‘Scarden Valley’. En hoewel de dynamiek op de plaat van ongekend niveau is, is het vaak lastig om bij te blijven met de vele shifts en turns. Een beetje snoeien en streamlinen had hier niet misstaan en ik kan deze dan ook alleen aanraden voor de echt doorgewinterde prog avonturier.