Thoren is een avant-garde death metal band uit Michigan… althans; het stijltje is vrij lastig te karakteriseren maar ligt het meest in ’t straatje van dissonante death metal. De luisteraar heeft bijzonder weinig houvast en wordt gedurende 27 minuten compleet op hol gebracht op ‘Gwarth II’. Dit maakt het enorm lastig om herkenningspunten te vinden en zorgt er daardoor voor dat alles een eenzijdige brij van ‘herrie’ wordt. En toch doet het me wel wat.

Er schuilt een bepaalde schoonheid in de complete apathie voor de ontvanger van deze aanslag op de trommelvliezen. En het is ook duidelijk geen ondoordacht schijfje – de productie werkt als een trein, alles klinkt hoe het moet klinken en daarmee lijkt het doel bereikt. Ook het gebruik van de bas als de derde gitaar en niet zo zeer puur als kostwinner voor de lage frequenties zorgt voor een geluid dat onvoorspelbaar, agressief en opvallend is. Het enige wat nog mist is een soort walgelijk geschreeuw om net dat extraatje naargeestigheid mee te geven.

Of ik dit echter vaker op zal zetten, betwijfel ik. Wat dat betreft mist deze plaat toch wat handvatten en herhaling. Ik kan het ook eerlijk gezegd niemand aanraden op muzikaal niveau. Thoren lijkt meer een bepaalde sfeer mee te willen geven in plaats van instrumentaal te willen imponeren. Niet voor de poes dus, en eigenlijk ook voor niemand die ook maar enigszins waarde hecht aan melodie. En toch… toen mijn schoonvader me tijdens de kerstdagen vroeg om wat muziek op te zetten – wetende dat ik over het algemeen vrij excentrieke voorkeuren heb als het aankomt op muziek – heb ik even getwijfeld om Thoren op vol volume aan te zetten. Want shock value tijdens de feestdagen is altijd goed.