Fen is een Engelse post black metal band welke nu in Londen resideert, maar oorspronkelijk geïnspireerd is door The Fens, een waterrijk, vlak en moerassig gebied in Engeland. De vijf albums die ze eerder uitbrachten lieten ons dan ook kennismaken met atmosferische black metal vol melancholie en post rock invloeden. Liefhebbers van Falloch, Winterfylleth en Alcest zullen vast ooit naar Fen geluisterd hebben.

Verheugd kunnen we nu melden dat Fen ook opgepikt is door Prophecy Productions. Dit werd in de herfst reeds geïllustreerd door hun goed ontvangen concert op Prophecy Fest en begin december komt het zesde album ‘The Dead Light’ uit, hetgeen minder complexe materie dan de recente voorgangers bevat. De thematiek is eveneens verschoven van aardse natuur naar het immense universum. Naar de nachtelijke hemel kijken is een stap terug nemen in de tijd, met stervende sterren die hun laatste gloed de ruimte insturen en wazige nevels opgebouwd uit kosmische materie. Dit is een onderwerp dat nauw aansluit bij de atmosferische black metal van dit trio bestaande uit The Watcher, Grungyn en nieuwe drummer Havenless. De muziek klinkt dan ook terug een pak kouder en grimmiger dan voorheen. Daarin keert Fen zich tegen de tendens om als band steeds melodieuzer en te post-rockerig te worden en dat wordt zeker toegejuicht.

Fen overschrijdt, zoals steeds, de grenzen van black metal. De rustige, trage atmosferische klanken van openingstrack ‘Witness’ zwellen slechts mondjesmaat aan tot volle kracht, het rockende nummer bevat ook nog wat vage, cleane zang en de verheven sfeer van Pink Foyd. Het tweeluik ‘The Dead Light’ zet in met een ongelofelijke strakheid, Fen deelt rake klappen uit met ruwe black zang, acceleraties en smeuïge grom. Maar ook hun progressieve aanpak is nog goed te merken in de lange composities, dit echter terwijl ze een ultra beklijvend switchen van het ene naar het andere perfect beheersen. Zoals dat plotse verstilde fragment waarin akoestische gitaren en serene cleane zang momenten van verrukking teweegbrengen. Het tweede deel van deze titelsong is instrumentaal, een kalm basintro verwordt tot post metal met psychedelisch aureool. Hoe deze band – als trio dan nog – de kunst verstaat om in elke song te laveren tussen pastorale ingetogenheid en grimmige uitbarstingen is fenomenaal. Het mooiste voorbeeld is het tien minuten durende ‘Labyrinthine Echoes’ waarin de stuwkracht tot hoge hoogtes reikt in een welhaast bezwerend amalgaam van black en post metal. Er wordt constant op hoog niveau gemusiceerd en de heren brengen zoveel variatie in dat ze kunnen wedijveren met bands als huidige Enslaved en hun vrienden van Winterfylleth. Een verslavende schijf waar je als post black metal fan niet aan kunt weerstaan, dat verzekeren we jullie! De sprankelende productie van Chris Fielding in de Foel studio completeert het luisterplezier van deze topband die deze connectie met het universum met verve vereeuwigd heeft.