Sun Of The Dying bewijst dat je niet hoeft te leven in het regenachtige, mistige of koude deel van Europa om een knappe melodieuze doom/death metal plaat te maken. Deze band werd namelijk opgericht in 2013 in het mediterrane Madrid, hoofdstad van Spanje. Het nam wat tijd in beslag om de juiste bezetting te vinden die standhield, maar in 2017 kwam het debuutalbum ‘The Roar Of The Furious Sea’ uit, gevolgd door ‘The Earth Is Silent’ in 2019. De pandemie gooide ook daar roet in het eten, maar Sun Of The Dying is terug met het ijzersterke ‘A Throne Of Ashes’.

Het zestal is geïnspireerd door de genreklassiekers My Dying Bride, Anathema en Paradise Lost, maar ook modernere bands als AHAB, Swallow The Sun en Shape Of Despair lieten hun invloeden na in het materiaal van deze ultra melancholieke Spanjaarden. Sun Of The Dying blijft daarbij aan de toegankelijke kant van het genre en huldigt de schoonheid van weemoed, eerder dan te verzinken in hopeloosheid en wanhoop. De zes lange songs – gaande van vijf over zeven tot negen minuten lang – zijn voorzien van trieste, maar knappe gitaar leads naar het voorbeeld van Saturnus en er is een toetsenist die voor zwevende achtergronden en verstilde passages zorgt op een manier die neigt naar symfonische arrangementen. Zo wordt de heftigheid afgewisseld met atmosferische introspectie.

De eerste compositie ‘Martyrs’ is met zijn negen minuten de langste. Tegen een achtergrond van verstilde synths horen we kerkklokken tot de treurende gitaar riffs invallen. Eerst is er ingetogen cleane zang van Eduardo Guilló, dan is er een uitval met grunts. Deze blijven vergezeld van heldere, weemoedige gitaarsolo’s. Er zijn ook snellere stukken waarin de grunts een scherper zwartgeblakerd tintje krijgen in het tweede deel en eindigen doet men met violen. Stereotiep? Ja, maar wel met alles erop en eraan in de beste zin van het woord. Trouwens, het tweede nummer zorgt al voor een verrassing, want dat klinkt bepaald akelig en ongemakkelijk. Met zompige stootritmes en knekelzang wordt hier schreeuwerig het lijden geuit als catharsis. Maar al spoedig is er een refrein dat clean gezongen wordt en uitermate verzachtend is. En onverbloemd catchy zelfs! Deze mannen werken puik met contrasten! In het derde nummers duikt vrouwelijke, sensitieve zang van Antinoë op bij de cleane zang (en later grunts) van Eduardo. Dat is dan weer een vleugje Draconian. Nog volgen dan drie pakkende songs van zeven minuten, waarin het heerlijk meanderen is tussen fervente doom riffs en atmosferische passages. Deze muziek is bijzonder goed gearrangeerd, Luister maar naar ‘The Greatest Of Winters’ waarin men na behoorlijk sfeervol bezig te zijn in crescendo gaat naar een pittige apotheose. Kortom, als rechtgeaarde doom/death metal fan valt hier heel wat te snoepen en het klinkt allemaal geweldig! Proficiat!