Met hun vierde album The Radiant Veil keert het Belgische post-doomcollectief Hemelbestormer terug met een indrukwekkende en meeslepende plaat. De band staat bekend om hun instrumentale verkenningen van het kosmische en het duistere, en ook dit keer nemen ze je mee op een muzikale reis waarin brute kracht en dromerige schoonheid naadloos in elkaar overvloeien.

Verspreid over acht nummers, geïnspireerd door het Etruskische sterrenstelsel, ontvouwt zich een meeslepend klanklandschap. De opener ‘Usil’ duurt tien minuten en zet meteen de toon: stevig, avontuurlijk en massief. De band bouwt gestaag op, met donderende drums die je omverblazen, om dan plots gas terug te nemen en opnieuw op te bouwen naar een adembenemende climax. Vooral de laatste vier minuten zijn ronduit magisch, met een emotioneel slot waarin akoestische gitaar en zwevende toetsen de hoofdrol spelen. ‘Turms’, het tweede nummer, komt binnen als een mokerslag en is een stuk steviger. Halverwege duiken er zelfs cleane zanglijnen op, wat voor een verrassende wending zorgt. Het langste nummer, ‘Cel’, klokt af op twaalf minuten en blijft boeien met een zwaar, maar gecontroleerd geluid. Halverwege laat Filip Dupont zich horen met rauwe black metal-vocalen die het geheel extra intens maken.

Met een totale speelduur van 66 minuten voelt het album nergens te lang aan. Hemelbestormer slaagt erin om je aandacht vast te houden met hun gelaagde composities en inventieve aanpak. Hun mix van post-metal, post-rock, sludge, doom, black metal en zelfs wat ambient zorgt voor een meeslepende luisterervaring die blijft nazinderen. Qua stijl hoor je nog steeds dat Hemelbestormer geluid hoewel deze plaat is meer variatie bevat en gebalanceerder klinkt  dan de voorganger ‘Collide & Merge’ welke alweer vier jaar oud is.