SatchVai band en Ned Evett in Afas Live, Amsterdam – 23 juni 2025
“En soms lijkt er zelfs wel een duel te ontstaan”
Joe Satriani en Steve Vai kennen we als je rock / metal liefhebber bent allemaal wel. De één is een hele solide gitaarvirtuoos en de ander is een moderne rockgitarist die het experimenteren zowat uitgevonden heeft. De beide grootmachten hebben hun krachten gebundeld en dat is bijna een garantie voor sensatie, in elk geval voor de gitaarliefhebbers die met een scorebord in hun hand naar muziek luisteren, of kijken.
2 juli 2025 I Tekst: Perry Boleij. fotografie: Dirk vd Heuvel
Vanavond 2 bands in de Afas Live. Het blijkt een seated concert te zijn en dat is voor vele die de zaal in lopen een verrassing. Op het ticket staat immers “staanplaats”, maar ja, ik kan helemaal vooraan zitten, dus heb ik een prima plek (HET voordeel van op tijd komen). We beginnen met een eenmans band genaamd Ned Evett. Dit is “the king of the fretless glass guitar”. Deze gitarist is in Nashville geboren en bespeelt dus een fretloze, glazen gitaar. Een mooi ding om te zien en er zit een bottleneck vast op zijn gitaar. Misschien is dit normaal bij fretloze gitaren, maar ik had het nog nooit gezien. De link met 1 van de hoofdrolspelers vanavond is een graphic novel ‘Crystal Planet’ die hij met een filmmaker en Joe Satriani heeft gemaakt. Hij speelt een rauwe, bluesachtige stijl en doet dat niet onverdienstelijk. Hij heeft maar een half uur en daarin speelt hij 5 nummers. Hij begint met ‘Mississippi Ganges’ en eindigt met ‘Rockstar’, die overigens heel erg rommelig overkomt. Hij laat ook heel veel geluid uit zijn interface komen en de drumcomputer komt heel hard over. Jammer van dit laatste nummer, want de rest was best goed te verteren.
De SatchVai band is een unieke combinatie en de 2 gitaar virtuozen hebben voor het eerst in hun bijna 50 jarige carrière een band gevormd. Dus deze jongen, gek op bijna alle muziek met een gillende gitaar, krijgt er nu 2 en dan moet ik daar bij zijn. We beginnen met ‘I wanna Play My Guitar’ officieel met zang van Glen Hughes maar Marco Mendoza, de bassist van de band neemt de zang voor zijn rekening. Het 2e nummer van deze show is nog een redelijk nieuw nummer ‘The Sea Of Emotion, Pt. 1’ en dit gaat gepaard met een geweldige videoclip van de heren, helemaal in 70’s stijl. Deze wordt vertoond op een gigantisch scherm boven het podium. Daarna is Steve Vai alleen aan de beurt. Hij pakt dan uit met ‘Zeus In Chains’ en ‘Little Pretty’ die hij geweldig speelt. Na de 2 eerste nummers met de 2 heren hoor je bij Vai hoe uniek zijn gitaarspel is en zo mooi gecomponeerd. Het lijkt een soort schema te worden, want daarna krijgen we ze samen met een mashup van ‘Ice 9’ en ‘The Crying Machine’ en als je dan die 2 heren hoort met hun harmonies die zo gaaf klinken… En soms lijkt er zelfs wel een duel te ontstaan.
De 3e gitarist op het podium is Pete Thorn, die je zou kunnen herkennen van shows met onder andere Chris Cornell, Don Henley en Melissa Edridge. Dus ook geen hele kleine jonge en dat laat hij ook horen als hij even los mag van de 2 gastheren. Er wordt na de zang van het eerste nummer niet meer gezongen tot de laatste 2 nummers. Het is wel een mooi concept, een nummer samen, een paar van Steve Vai en een paar van Joe Satriani. Ik heb vroeger vooral de experimentele Steve Vai gevolgd en af en toe ook wel Joe Satriani en als leraar van wat later enkele metal grootheden geworden zijn kun je niet om Joe heen : Larry Lalonde (Primus), Kirk Hammet (Metallica), Alex Skolnick (Testament) en natuurlijk Steve Vai zijn partner in crime bij deze tour, om er maar een paar te noemen.
Het zijn 2 behoorlijk verschillende gitaristen; Joe Satriani is een redelijk ingetogen rockgitarist met een geweldige techniek. Als je ziet hoe snel die vingers over de hals gaan… wauw! Steve Vai heeft een hele experimentele stijl, waardoor zijn muziek vaak wat moderner overkomt, voor mijn gevoel dan. Maar 2 legendarische gitaar iconen staan samen op het podium met zelfs wat eigen muziek van hun nieuwbakken band. Hoe geweldig is dat? Die band heeft natuurlijk ook nog een drummer in de vorm van Kenny Aronoff, die al vaker met Joe Satriani gewerkt heeft, maar als sessie / tour muzikant met heel veel grootheden heeft gespeeld: Rolling Stones, Paul Mc Cartney, Garth Brooks en Johnny Cash zijn een paar van de oneindige lijst artiesten.
Het geluid is geweldig en met zo’n band op het podium kan het toch alleen maar heel vet zijn om hier bij te zijn. De riffs vliegen je om de oren en Steve komt zelfs met een soort gitaar monster op de proppen, “The Hydra” een gitaar met bas, akoestisch en een elektrische nek. En dan laat hij in het nummer ‘Teeth Of The Hydra’ ook even zien wat voor een uitzonderlijke gitarist hij is. Joe komt nog met zijn ‘Satch Boogie’ waarin hij ook zijn geweldige techniek laat zien. Als we dan bijna aan het eind van de show zijn gekomen staat iedereen op om de band aan te moedigen nog wat nummers te spelen. Dat worden dan 2 covers ‘Enter Sandman’ van Metallica en ‘Born To Be Wild’ van Mars Bonfire, maar dan wel op de SatchVai manier en weer een keer met zang van Marco Mendoza, die dat echt wel goed doet. Met deze 2 nummers waarin luidkeels meegezongen wordt door het publiek, is deze gave show dan echt voorbij. Aan al het moois komt een eind.
De setlist van vanavond:
- I Wanna Play My Guitar
- The Sea Of Emotion, Pt. 1
- Zeus In Chains (Vai song)
- Little Pretty (Vai song)
- Ice 9 / The Crying Machine
- Flying In A Blue Dream (Satriani song)
- Surfing With The Alien (Satriani song)
- Sahara (Satriani song)
- Tender Surrender (Vai song)
- Teeth Of The Hydra (Vai song)
- Satch Boogie (Satriani song
- If I Could Fly (Satriani song)
- For The Love Of God ( Vai song)
- Always With Me, Always With You (Satriani song)
Toegift:
- Crowd Chant (Satriani song)
- Enter Sandman (Metallica cover)
- Born To Be Wild (Mars Bonfire cover)