‘Kadath’, het vijfde studioalbum van de uit de havenstad Bordeaux afkomstige band The Old Great Ones is niet meer gewijd aan H.P. Lovecraft’s Chtulhu mythe, waarmee men in de oceanische diepte dook, maar dwaalt doorheen droomwerelden van dezelfde auteur. In deze ‘Dreamlands’ volgen we de protagonist Randolph Carter in zijn zoektocht naar de plek die hem achtervolgt in zijn dromen. Dit album toont zijn verlangen en doorzettingsvermogen om zijn doel te bereiken, ook al is zijn pad gevuld met allerlei goden en monsterlijke entiteiten uit de wereld der fabels. Het wordt dwalen doorheen een schemerzone en de band voelt dat perfect aan in de muziek.

Dit album is veel meer episch en majestueus dan eerder werk, zodat het van oorsprong op black metal geënte vijftal zich nu meer laat gaan in post metal hypnotische uitstapjes. In de band is de protagonist dan weer zanger/gitarist Benjamin Guerry, die zich hier laat bijstaan door redelijk recent aangeworven muzikanten, want hij is als enige reeds sinds 2009 de bezieler van de band die steeds conceptueel bezig is met Lovecraft interpretaties. Er werd stap voor stap opgeklommen op de ladder van het succes met hoogtepunten als Hellfest en tournees met o.a. Shining en Der Weg Einer Freiheit op de cv.

Net als in het verhaal moet men als luisteraar doorzetten in je verlangen om iets uitzonderlijks te beleven. De zeven composities zijn lang – van 7 minuten tot zelfs een kwartier – en er induiken met een open geest is vereist. ‘Me, The Dreamer’ duurt elf minuten als stoere metal met zwartgeblakerde heftigheid, maar halverwege is er wel een mysterieuze break, waar het atmosferisch wordt met sobere drum- en basklanken. Daarna dien je echt doorheen het kabaal en rigoureuze erupties te ploeteren, net als in het verhaal. ‘Those From Ulthar’ vervolgt met akoestisch begin en symfonisch aangelengde uitval, terwijl rauwe black metal chants net als duistere dwalingen in de ondoorgrondelijke mythen lijken. Het is narratieve muziek en dat houdt in dat men plots verstild met fluisterzang. Contrasten en wisselingen in tempo en sfeer zijn er legio. ‘In The Mouth Of Madness’ verrast met enige cleane zang op de achtergrond als repliek op de rauwheid, waarmee het ook de schizofrenie van de protagonist illustreert. ‘Under The Sign Of Koth’ is – ondanks zijn lengte van negen minuten – vlot en uptempo. Er komt zelfs een redelijk normaal klinkende gitaarsolo in voor. Het is echter het tweede deel van het album die het kwartje doet vallen. Vreemd genoeg gebeurt dat met instrumentale muziek. Dat betekent niet dat het verhaal hier ondergeschikt wordt, integendeel want de band weet alles uit te drukken in zijn muziek. Na een intro van aarzelende noten (‘The Gathering’), is er namelijk de mammoettrack van vijftien minuten ‘Leng’ en die is, eh… lang. Er is veel input geweest in lange instrumentale stukken en dit is er een mooi voorbeeld van. Geen moment wordt het eentonig of langdradig of mis je de zang. Let maar op die speciale ritmiek die opzwepend is (wat een verschil met het verstikkende gevoel bij vorige albums!). Na zes minuten is er een fragiele tokkel, gesproken stuk in het Frans en vervolgens is het verdere verloop traag en statig, maar imposant. Ook afsluiter ‘Astral Void’ behoudt tijdens zijn volle negen minuten zijn waardigheid en dwingt respect af.

Wie de vinylversie of speciale boxeditie aanschaft krijgt nog een bonussong van meer dan elf minuten en de ongebruikelijke keuze viel op ‘Second Rendez-Vous’ van hun succesvolle landgenoot Jean-Michel Jarre. Dit is echter geen uitwaaierende ambient/synthesizersong, maar het is echt omgeturnd naar TGOO maatstaven, een gitaargerichte song dus, enkel opvallend zwevend. Onze bewondering voor deze band gaat in stijgende lijn! Dit is een album dat je meermaals moet beluisteren, liefst in diverse gemoedstoestanden. Een beetje fantasie om in de sfeer van de lange, complexe songs te komen is meegenomen, want dit gaat veel verder dan enkel black metal. Het is echter pas dan dat bands echt kunnen verrassen.