Laat je niet misleiden door de reclamecampagne die gepaard gaat met de release van dit ‘Acoustic Sessions’ album van Thin Lizzy. Dit is geenszins “het eerste nieuwe werk van Thin Lizzy in veertig jaar”. Dat kan ook helemaal niet.

Voor ‘Acoustic Sessions’ zijn stokoude demo opnames gebruikt (ruim vijftig (!) jaar oud) van de eerste incarnatie van Thin Lizzy dat toen bestond uit drummer Brian Downey, zanger/bassist Phil Lynott (overleden in 1986) en gitarist Eric Bell. Je gaat op ‘Acoustic Sessions’ dus geen nummers horen uit de meest succesvolle periode van Thin Lizzy. Geen ‘Dancing In The Moonlight’, ‘Jailbreak’ en ‘The Boys Are Back In Town’ dus.

Nee, de tracks stammen uit de tijd dat Lizzy onder contract stond bij Decca Records en zijn afkomstig van de eerste drie platen ‘Thin Lizzy’ (1971), ‘Shades Of A Blue Orphanage’ (1972) en ‘Vagabonds Of The Western World’ (1973).

Gitarist Eric Bell heeft de demotracks uit elkaar getrokken, de zang (en soms bas) van Lynott en de drums van Downey laten staan en zijn eigen gitaarpartijen opnieuw ingespeeld. Over de zin en onzin hiervan kun je lang soebatten. Ik ben zelf niet zo’n fan van dit soort acties. Daarnaast ben ik nooit zo onder de indruk geweest van Bell als gitarist. Wat is het nut om aan partijen die ruim vijftig jaar terug zijn opgenomen nieuwe gitaartracks toe te voegen en het geheel als ‘nieuwe muziek’ aan de man te brengen? Daar kom je pas achter als je het album opzet. Het zal voor de ene fan geweldig zijn en voor de ander als geschiedsvervalsing klinken. Vooropgesteld: de eerste drie platen van Thin Lizzy zijn zwaar ondergewaardeerd. Er staat een aantal wonderschone nummers op, zoals het prachtige ‘Dublin’. In die zin is de hernieuwde aandacht voor deze albums die deze release ongetwijfeld tot gevolg zal hebben alleen maar welkom.

Ik vind zelf dat de ‘nieuwe’ versies nauwelijks iets toevoegen aan het materiaal dat we al kennen. Een uitzondering is het alom bekende ‘Whiskey In The Jar’ dat wel geinig klinkt met een akoestische gitaarpartij en een licht afwijkende zanglijn. Ook ‘Here I Go Again’ (dat eerder alleen als B-kantje werd uitgebracht) is leuk om te horen omdat Lynott aan het einde van de track om een dikke ‘Spliff’ (een joint) vraagt. De productie is wel bijzonder. Ik raad je aan om het album met een koptelefoon te beluisteren. Bij sommige tracks is het net alsof Lynott op je schoot zit te zingen. De techniek staat voor niets.

Het artwork zal verdeelde reacties opleveren. De bedoeling van Noel Panchal is ongetwijfeld geweest om het artwork aan te laten sluiten bij dat van ‘Vagabonds Of The Western World’ van Jim Fitzpatrick maar is daar naar mijn smaak niet geheel in geslaagd. Voor mij is ‘Acoustic Sessions’ een niet meer dan aardig album geworden dat weliswaar in mijn Lizzy collectie thuis hoort maar waarschijnlijk niet vaak uit mijn CD kast zal komen als ik ‘m daar eenmaal in heb opgeborgen.

Voor de verzamelaars komt het album ook uit in een versie met het artwork in zwart/wit. De vinyl versie kent een extra track (een andere versie van ‘Remembering Pt. 2’) waarop Gary Moore te horen is.