Wie de naam Jaye Jayle voor het eerst denkt zal ongetwijfeld denken dat dit een of andere solo-artiest is. Een singer-songwriter bijvoorbeeld. De werkelijkheid is iets ingewikkelder. Begonnen als een solo project van gitarist en bassist Evan Patterson groeide Jaye Jayle al snel uit tot een echte band die grossierde in een mix van Americana en noise-rock. Via allerlei omwegen kruiste het pad van Patterson / Jaye Jayle dat van Emma Ruth Rundle, wat het begin was van zowel een muzikale relatie als een huwelijk. Het huwelijk hield geen stand en de band Jaye Jayle evenmin. Het is terug bij af in velerlei opzichten voor Evan Patterson. In zijn eentje, maar omringd door een klein leger aan medewerkers verwerkt hij de trauma’s op ‘Don’t Let Your Love Life Let You Down’, een album dat schrijnt en schuurt zoals de herinnering aan een voorbije liefde dat kan doen. En ja, hier klinkt Jaye Jayle vooral als een singer-songwriter. Een shoegaze variant van Leonard Cohen, maar het is vooral ingetogen.

Het album verscheen bij Pelagic Records, het in allerlei vormen van post rock gespecialiseerde Duitse label, en het is bij dit label dat nu ook ‘After Alter’ verschijnt. ‘After Alter’ is een compilatie van songs en songfragmenten die in de jaren voorafgaand aan ‘Don’t Let Your Love Life Let You Down’ zijn opgenomen en vervolgens, om wat voor reden dan ook, op de plank zijn blijven liggen. De eerste helft van het album, een sessie opgenomen in 2020, uit de tijd dat er nog sprake was van een volwaardige band, is de voornaamste reden dat deze plaat bij Arrow Lords of Metal op de draaitafel belandde. Het openingsnummer ‘Father Fiction’ is een verzengende aanklacht tegen religie die tot ons komt in dreunende staccato riffs. Dit is heavy shit met een zwaar vervormde bas als voorganger en een zanger die klinkt als Sivert Høyem van Madrugada en Mark Lanegan tegelijk. Ook de andere nummers uit deze sessie zijn luisterliedjes verpakt in een metalen noise drone.

In het tweede deel wordt het wat fragmentarischer en solistischer. Rustiger ook en heel anders. Opnames uit 2015, nog van voor de eerste officiële release van de band, een song die ooit met een iPhone is vastgelegd en een krakende stoffige direct op plaat gekraste solo opname die klinkt als een veldopname van een vergeten deltabluesman; het is hier dat het gevoel dat er  opgewarmde kliekjes worden geserveerd als een smakelijke maaltijd niet meer te vermijden is. Met name de zeven minuten durende slowcore versie van de Beatles klassieker ‘Help’ is een song waar ik heel goed ook zonder had gekund. ‘After Alter’ is uiteindelijk zo’n plaat waar je eigenlijk van hoopt dat het niet de volgende release is van een band die je net hebt leren kennen. Mocht je de verleiding toch niet kunnen weerstaan, beschouw ‘After Alter’ als uit de kluiten gewassen EP waar je de laatste nummers (of de flipside als je de vinylversie hebt) niet moet willen horen. Als je dat doet, dan heb je ruim 15 minuten geweldige noise rock waarin de elektrische gitaar op een weldadige manier zo goed als ontbreekt. Vergeet vooral die tweede helft.