Voor een potje authentieke Gothenburg death metal, kunnen we sinds het ravissante debuut ‘Days Of The Lost’ (2022) ook terecht bij The Halo Effect. Straffer nog, het zijn die heren die grotendeels zelf aan de wieg van het genre (melodieuze death metal) stonden, want ieder van hen heeft (ooit) deel uitgemaakt van In Flames en de banden met Dark Tranquillity zijn ook duidelijk met Mikael Stanne als zanger. Het initiatief kwam van gitarist Niclas Engelin en hij wist buiten hemzelf en Stanne ook nog gitarist Jesper Strömblad, bassist Peter Iwers en drummer Daniel Svensson enthousiast te maken voor zijn idee.

The Halo Effect gaat verder op de ten tijde van ‘Days Of The Lost’ ingeslagen weg en weet – zonder een kopie van het voorgaande album te maken – constant het niveau torenhoog te houden van melodieuze death metal. Smaakvolle keyboards geven de songs (soms) wat meer licht en lucht, in een tweetal nummers zijn orkestrale arrangementen en strijkers te horen en Mikael Stanne hanteert vooral zijn verstaanbare grunts, maar laat dit in twee songs afwisselen met prachtige, weemoedige cleane zang. Het gitaarwerk biedt ons een ruime waaier aan heerlijke melodieën en er is een puike variatie in tempo en sfeer.

Met het van proggy synths voorziene ‘Conspire To Deceive’ en het pakkende refrein van het grimmigere ‘Detonate’ zet men de toon behoorlijk energiek. Mooie akoestische gitaren weerklinken aan het begin van ‘Our Channel To The Darkness’ dat zich weldra ontpopt tot een strakke rocker. Wat zijn de melodieën toch aanstekelijk in het uptempo ‘Cruel Perception’ en het raggende ‘What We Become’! Een bijkomende troef is dat de teksten van Mikael Stanne zoals steeds erg doordacht zijn. In het midden van het album keert het tij met een atmosferische intro (‘This Curse Of Silence’) voor het supercatchy titelnummer. Deze plaat ademt Gotenburg in al zijn facetten, zowel bij de muzikanten en zanger zelf als bij de inbreng van de Göta Lejon Marching Band. Bekijk de clips en het wordt duidelijk. Het avontuur gaat verder, want ‘Forever Astray’ en ‘Between Directions’ zijn ware kanjers, mede vanwege de cleane zangpartijen versus grunts. Dit is topklasse! ‘Between Directions’ begint bedachtzaam, maar ontplooit zich trouwens nadien tot een log ‘Kashmire’ achtig gitaarstuk, verrijkt met licht oosterse strijkers. Pas daarna openbaart de rijkdom in zang zich eveneens. Een repetitieve elektrische tokkel is de basis van ‘A Death That Becomes Us’, mediumtempo en smooth. Meer peper in de reet treffen we aan in ‘The Burning Point’, om daarna af te sluiten met het instrumentale ‘Coda’ dat de intro van het titelnummer in feite is, hier uitgevoerd op weemoedige orkestrale wijze (met akoestische gitaren en strijkers). Op die manier is de cirkel rond en heeft The Halo Effect een grandioos vervolg gemaakt voor hun uitstekende debuut. De band gaat de baan op met Pain, mis dit niet!