Welkom. Hoe kijken jullie eigenlijk terug op het Into The Grave Festival van vorig jaar?
Jennie-Ann: Ik vond het een geweldig festival, een fijne sfeer, daar op die oude begraafplaats en die mooie scheve kerktoren. Het optreden zelf was goed, maar wat ik me ook nog goed kan herinneren is hoe moe ik was na het spelen op het Sweden Rock Festival en de reis naar Leeuwarden direct daarna. Ik heb van Leeuwarden verder weinig gezien, behalve mijn hotelkamer, hahaha. Jij bent toch nog wezen stappen? (kijkt naar naar echtgenoot).

Marcus: Nee, Paradise Lost had ik nog graag willen zien die avond, maar ik weet niet meer precies waarom ik niet ben wezen kijken. Heb jij ze nog gezien?

Jazeker, en ze waren erg goed. Ik weet niet of ze een goede afsluiter waren voor het festival maar ik vond hun set erg indrukwekkend. Zeker ook qua sfeer, met de verlichte scheve Oldenhove toren op de achtergrond.   Inmiddels is ‘Between You, God, The Devil And The Dead’ bijna uit. Is dat een opluchting voor jullie?
Jennie-Ann: Niet alleen een opluchting, het zijn meerdere dingen. Je moet je voorstellen dat we het album al in juni vorig jaar hebben afgerond. Dus nu met de release moet je eerst weer even terug naar die tijd van het afronden van het proces van schrijven en opnemen. Het is een soort van emotionele afstand die je weer even moet overbruggen.

Marcus: De release is ook even uitgesteld geweest. Het gaf ons de tijd om weer even door de songs te lopen, te luisteren wat we ook alweer allemaal hadden gemaakt, welke nummers op het album moesten komen en in welke volgorde. Ik heb in december de proefpersingen van de CD en het vinyl geluisterd. Vooral op vinyl klinkt het nieuwe album geweldig, vind ik. Ik ben erg trots op het eindresultaat. Het totale project heeft anderhalf jaar geduurd.

Jennie-Ann: We zijn nu natuurlijk vooral met de promotie bezig, wat aan de ene kant betekent dat je jezelf vaak over hetzelfde onderwerp hoort praten, maar wat aan de andere kant betekenisvol is, omdat je merkt dat de muziek die we hebben gemaakt opgepakt wordt door mensen die het mooi vinden. Dat is heel vleiend, uiteraard.

Zou je kunnen zeggen dat het nieuwe album het meest persoonlijk is voor jullie, als muzikanten, componisten en tekstschrijvers?
Marcus: In muzikaal opzicht is het in ieder geval het meest uitgebalanceerde album. Het gaat van de nalatenschap van Leif Edling, naar jazz-achtige invloeden en alles wat ertussen zit eigenlijk.

Jennie-Ann: We zijn als muzikanten ook gegroeid, natuurlijk. Daarmee zijn onze standaarden ook hoger komen te liggen. Als ik voor mezelf spreek, dan heb ik sowieso al meer respect gekregen voor het vak van songwriter op zich. Een goede song schrijven is best ingewikkeld.

Marcus: Wat ik ervan begrijp is dat mensen de nieuwe songs eerst een paar keer moeten horen voordat het kwartje valt.

Precies, dat had ik zelf ook. Maar volgens mij zijn dat, achteraf gezien, de beste songs. Ik vind ook dat de teksten deze keer erg diep gaan. Ben je het daarmee eens, Jennie-Ann?
Jennie-Ann: Dank je wel voor het compliment. Ik vind het nog lastig om me ervan te distantiëren, maar ik denk dat het wel klopt wat je zegt. Weet je, een goede tekst schrijven is zo moeilijk. Het gaat niet alleen over het schrijven van poëzie maar ook, we hebben het immers over rock ‘n’ roll, over hoe het klinkt en of het bij de muziek past. Daarnaast moet het voor mezelf inderdaad ook een betekenis hebben. Dus al die dingen moeten kloppen.

Marcus: Words are sounds.

Jennie- Ann: Precies dat. Iemand die ik erg bewonder daarin is Bob Dylan. Om iets ingewikkelds over te brengen met simpele, maar ritmische taal die ook nog goed klinkt is erg knap.

Schrijf je in het Zweeds en vertaal je dat later of maak je je teksten direct in het Engels?
Jennie-Ann: Het laatste. Juist om die klank goed te krijgen. Als iets in het Zweeds goed klinkt, kan het in het Engels nergens op slaan. Ik heb altijd een kladblokje bij me waar ik tekstuele ideetjes meteen in op kan schrijven voor later gebruik. Als de schrijfsessies voor de band dan beginnen neem ik altijd mijn kladblokje mee.

Hoe werkt dat eigenlijk bij jullie.. jullie zijn een getrouwd stel. Is het schrijven van songs onderdeel van jullie dagelijks leven? Of beperkt zich dat tot een bepaalde periode in aanloop naar de opnames van een nieuw album?
Marcus: Het echte schrijven doen we pas als er een album of liedje gemaakt moet worden. Wat niet wil zeggen dat muziek geen onderdeel van ons dagelijks leven is, want zoals je je kunt voorstellen wordt hier in huis altijd naar muziek geluisterd, of muziek gemaakt en praten we er ook over. En soms wisselen we dan ook wel ideetjes uit, hoor.

Jennie Ann: Als we dat teveel zouden doen zou dat niet best zijn voor ons huwelijk, hahaha. Marcus is fulltime muzikant, maar ik niet, ik werk gewoon. We hebben een gezin en dat moet ook gewoon draaiende gehouden worden natuurlijk. Liedjes schrijven is een intensieve bezigheid waarbij we constant onszelf en elkaar uitdagen. Dan is het prettig dat je dat op een plek kunt doen waar je daar alle ruimte voor hebt. Ook om ideeën uit te proberen. De thuissituatie leent zich daar niet altijd voor.

Marcus: In het schrijfproces is het doel altijd om de best mogelijke song te maken. En dat betekent dat je ideeën uitprobeert. Het beste idee wint, het maakt niet uit van wie dat idee af komt.

Maar wie bepaalt dan wat het beste idee is?
Marcus: Dat bepalen we samen. We moeten een idee allebei goed vinden om te gebruiken. Anders belandt het op de stapel “ongebruikte ideeën”.

Jennie-Ann: Ervaring is hierbij natuurlijk ook belangrijk. We hebben de laatste jaren veel geleerd en we zijn nu betere songwriters dan tien jaar geleden.

Marcus: Ervaring maar ook vertrouwen. Soms gebruiken we een idee niet meteen, omdat het op dat moment niet goed voelt, maar wel op een later moment. Het is een beetje zoals een puzzel leggen.

De groei van de band is mijn ogen (oren) evident. Met elk album dat Avatarium heeft uitgebracht is die groei te horen. Jullie hebben inmiddels ook een eigen geluid, waar dat op de eerste twee albums nog dicht tegen Candlemass en Krux aanzat, uiteraard door de invloed van Leif Edling als songschrijver. Jullie albums zijn ook een stuk gevarieerder geworden met ‘Between You, God, The Devil And The Dead’ als voorlopig hoogtepunt.
Jennie-Ann: Die variatie is nu iets wat er automatisch insluipt. Het zijn de getrainde oren van onszelf, maar ook de verschillende muziekstijlen die we zelf goed vinden en fijn om te spelen. Toen ik net begon in Avatarium had ik geen idee wat er van me werd verwacht in de hardrock- of metal wereld. Dat was helemaal mijn wereldje niet. We waren ook een vreemde eend in de bijt natuurlijk, als Zweedse doom metalband met een zangeres. Maar inmiddels heb ik mijn plekje in de band wel gevonden.  Het is fijn dat onze muziek zo goed wordt geaccepteerd.