Coilguns is een Zwitserse band die al een jaar of tien eigenzinnig aan de weg timmert met muziek die vanuit een noiserock basis vrolijk alle kanten op stuitert. De uitgesproken DIY mentaliteit van het viertal is bewonderenswaardig, de band doet zoveel mogelijk alles zelf, inclusief het bestieren van een platenlabel (Hummus Records) waarop ook ruimte is voor releases van bevriende bands uit de regio. Vaak hebben die bands op de een of andere manier een link met Coilguns, want het zijn workaholics, frontman Louis Jucker en de zijnen. Het is niet alleen de niet aflatende stroom EP’s, LP’s en speciale edities waar Coilguns zich mee onderscheidt; de ware aantrekkingskracht van de band zijn de wilde, vaak wat chaotische maar altijd vermakelijke optredens waarbij je niet anders kunt denken dan dat Jucker een zwaar gevalletje ADHD is. Als een magneet trekt hij de aandacht naar zich toe met zijn hyperbeweeglijke act. Wie de band nog niet in actie heeft gezien: ga het zien, het is de moeite waard.

Maar goed, het gaat hier niet om de live capaciteiten van Coilguns. De band heeft een nieuwe plaat uitgebracht, een goed excuus natuurlijk om weer eens Europa in te trekken. Die nieuwe plaat, ‘Odd Love’, is de eerste langspeler in vijf jaar, alle productiviteit van de band ten spijt. Goed, er zijn nog live albums en wat split-ep’s verschenen, maar strikt genomen is dit sinds ‘Watchwinders’ uit 2019 (ja, Coilguns komt uit La-Chaux-De-Fonds, Zwitserlands horlogestad nummer één!) het eerste nieuwe werk van de band. Wat meteen opvalt is dat de ongebreidelde energie van Coilguns wat meer gekanaliseerd is. Het is minder hardcore noiserock en het is absoluut minder eclectisch. Daar staat tegenover dat hiermee de band wellicht een groter publiek aanspreekt, want hoe spannend en uitgesproken de band in het verleden ook was – voor velen zal het misschien net iets te veel zijn geweest. Niet alleen het geluid van ‘Odd Love’ is net iets anders dan voorheen, de ontstaansgeschiedenis is een grote breuk met de “we doen het lekker zelf” traditie. Coilguns vloog met een eerste zelfopgenomen versie van het album naar de beroemde Ocean Sound studio in Noorwegen, waar eerder de meest uiteenlopende artiesten, van A-Ha tot Motorpsycho, Sade, Arcade Fire  en Cult of Luna hun muziek opnamen. Daar wachtte de Amerikaanse producer Scott Evans om in drie weken tijd een nieuwe uitvoering van ‘Odd Love’ op te nemen.

Het is moeilijk voorstelbaar dat drie van de vier bandleden voor ze met Coilguns begonnen deel uitmaakten van The Ocean, want er is bijna geen groter verschil denkbaar qua muziek: van intellectualistische prog doom metal met een hyperfocus op conceptalbums met een geologisch thema naar de eigenzinnige, experimentele en vaak enigszins chaotische noise rock die Coilguns maakt. Er is ook een verschil tussen de Teutoonse strengheid van The Ocean en het overduidelijke spelplezier dat deze Zwitserse band uitstraalt. Wat nog het meest opvalt op ‘Odd Love’ is niet eens de herkenbare – en ongetwijfeld voor sommigen moeilijk te verteren – zang van Louis Jucker. Hij schreeuwt, gilt en zingt zijn weg door de songs, niet gehinderd door enige mate van toonvastheid, en het is niet erg. Het past. Nee, de ware kracht is Luc Hess, de drummer die alom aanwezig is met zijn inventieve getrommel, zonder dat het opvalt. Pas als je er op gaat letten dan merk je hoe de stiltes die hij laat vallen door zijn voorliefde voor syncopen de muziek van Coilguns laat leven. Het versnelt, vertraagt, versnelt weer en zo gaat het maar door. Is het overdreven om Hess de Neil Peart van de noiserock te noemen? Misschien wel, want het maakt automatisch Coilguns tot een soort alternatieve noiseversie van Rush en dat is nu precies wat Coilguns niet is.

Er is één nummer waarin Hess bijna niet te horen is en dat is, toevallig of juist niet, meteen ook het zwakste nummer van het album. ‘The Wind to Wash the Pain’ is een complete breuk met alles wat Coilguns tot nu toe heeft gedaan. Het is een ballad zoals Coilguns vindt dat een ballad moet zijn. Maar als ik eerlijk ben, vind ik de nummers waarin het gaspedaal dieper wordt ingedrukt, waarin de drums de songs vooruitstuwen en Louis Jucker daar vrolijk doorheen gilt, een stuk interessanter.

Wie dacht dat noiserock een genre is dat, terecht of niet, goeddeels vergeten is, of dood zelfs, heeft de afgelopen jaren niet goed opgelet. Daughters, Whores. , Chat Pile zijn de nieuwe vaandeldragers van het genre, zelfs The Jesus Lizard is recent wederopgestaan. En dan is er natuurlijk deze gekke maar o zo leuke band uit Zwitserland, Coilguns. De band levert met ‘Odd Love’ zijn meest toegankelijke plaat tot nu toe af. Commercieel en poppy, dat is het nog zeker niet en dat is maar goed ook. De aantrekkingskracht van Coilguns is juist het dwars tegen alles wat normaal is ingaan. Van de faux-freejazz piano break in ‘Caravel’ tot de drumsolo waarmee ‘Bandwagoning’ begint (ja, begint), er zijn geen regels en als ze er al zijn dan zijn ze er om gebroken te worden. Dat is Coilguns en zelfs al zijn de meeste ruwe randjes die eerdere albums zo leuk maakten door de professionele handen van producer Evans weggeslepen, scherp – vlijmscherp zelfs – blijft het en daarmee is ‘Odd Love’ nog steeds meer dan de moeite waard.