Gaerea werd onthuld als een wazige extreme black metal band en geïntroduceerd door het uitstekende eerste album ‘Unsettling Whispers’ (2018). De muzikanten waren onherkenbaar gemaskerd, maar de muziek was wel puik. Het leidde tot wilde speculaties en ook vandaag de dag treedt de band nog steeds als vermomd viertal op bij elke verschijning in het openbaar. Dat betekent niet dat er geen veranderingen plaatsvinden binnen de band. Tegenwoordig weten we dat de band uit Portugal komt en dat ze ergens tussen vorig album ‘Mirage’ (2022) en nu de nieuwe (Nederlandse) gitarist Sonja Schuringa (ook in Dictated) in hun kring opnamen. Hiermee had men ook meteen een kanjer voor fotografie in huis (zie artwork).

Op dit vierde studioalbum vertoont de band een aangename, geleidelijk verlopende, ontwikkeling. Het is lang niet enkel black metal meer. De zang is een kruising tussen schreeuwzang en een ferme death grom en de muziek is dooraderd met tokkelende, rustgevende fragmenten. Dit is van hoge kwaliteit, want het geeft Gaerea absoluut een meerwaarde en een eigen geluid. Zo zijn we meteen in de ban van de aarzelende, heldere gitaarklanken aan het begin van opener ‘The Poet’s Ballet’, meteen het langste nummer van de plaat. Er is – verrassend genoeg – dromerige cleane zang die later explodeert in death grunts. De uitbarsting van ware aard is intens en imposant. Men switcht ook soms meermaals in een nummer van ritme, zo is het einde hier redelijk slepend. Hetzelfde contrast van (nu vervormde) tokkelende gitaren en (hier nu pure) blastbeats vinden we in ‘Hope Shatters’ waar eveneens veel afwisseling opduikt. Eén van de sterkste songs is het tragere ‘Suspended’. De ultra strakke opbouw kruipt onder je huid, terwijl hier nabij het einde ook weer even klare zang opduikt. In conjunctie met de titel van het eerste nummer, wil ik even meegeven dat de teksten erg donker zijn, maar wel geschreven op een bijzonder fraaie poëtische manier. Prachtig! In de volgende songs komen er nog gefluisterde passages bij, terwijl de tegenzet opruiend brullend is. Eén van mijn favorieten is ‘Wilted Flower’. Ook hier neemt men de tijd voor aarzelende klanken tot de furie losbarst, maar tevens gaat een prominente rol voor orgel en keyboards opvallen. Vanaf dan betrap ik de band op meer zwevende toetsen op de achtergrond. Het is mooi dat men de extreme stukken verrijkt met meer diepgang en dat geldt voor elk nummer. ‘Coma’ is een album waarop Gaerea zichzelf overtreft. Dit heeft bij momenten het ‘overkoken van het potje’ dat eigen is aan deze tijd, maar ze weten dit te verwerken in extreme metal met veel diepgang. Nog een tip: men heeft voor bijna elk nummer een visualizer clip gemaakt.