De verwachtingen zijn hooggespannen rond Ponte del Diavolo, de Italiaanse band die op een geheel eigen wijze het black metal genre (voor de zoveelste keer) een draai om de oren geeft. Begin 2024 verscheen op het gerenommeerde Seasons of Mist label het debuutalbum ‘Fire Blades from the Tomb’ en intussen is het vijftal bezig om zo ongeveer elk metalfestival dat er een beetje toe doet aan te doen. In april is Roadburn aan de beurt. Het zal ongetwijfeld hebben meegespeeld in het besluit om de eerste drie Ep’s van de band, stuk voor stuk in uiterst beperkte oplage op cassette en Cd-r uitgebracht, in geremixte en geremasterde vorm als album uit te brengen. Is ‘Tre’ een poging om het aanstaande succes van Ponte del Diavolo nu al uit te melken? Ja, natuurlijk. Is dat erg? Niet echt, want deze vroege opnames verdienen een groter publiek. Een publiek dat wellicht al kennis had gemaakt met de eerste langspeler van de band.

Op ‘Tre’ zijn dus de Ep’s ‘Mystery of Mystery’, ‘Sancta Menstruis’ en ‘Ave Scintilla!’ in chronologische volgorde te horen. Wat opvalt is dat elk van de drie werkjes begint met een stukje darkwave, een soundscape die zonder al te veel moeite onderdeel van de soundtrack van een horrorfilm had kunnen zijn. Mistwolken van synthesizergeluid die wegdrijven om plaats te maken voor muziek die het beste omschreven kan worden als black metal met een stevige doom bodem en een unieke, atypische zangeres. Die zangeres, zich noemende Erba del Diavolo (duivels onkruid), is een bezwerende hogepriesteres die de zwarte mis van dreigende gitaarriffs en licht chaotische drumrolls in goede banen leidt. Dat doet ze met een stemgeluid dat helder en clean is, met af en toe een rauw randje. Geen grunts of screams dus, qua zang is Ponte del Diavolo niet heel ver verwijderd van die andere hotte Italiaanse band – Messa. Er zijn best wel wat overeenkomsten tussen beide bands, maar verschillen zijn er ook. Zeker in het begin, de eerste van de drie Ep’s dus, klinkt Ponte del Diavolo nog als een band op zoek naar een eigen geluid, met als resultaat vrij eenvoudige black metal. ‘Mystery of Mystery’ is dan ook vooral interessant voor zij die het belangrijk vinden alles, maar dan ook echt alles van een band in de verzameling te hebben. Dat eigen geluid, ergens halverwege black metal en ouderwetse doom, is duidelijk gevonden op de twee EP’s die in 2022 werden uitgebracht. Bijzonder gestemde (of is het ontstemde?) gitaren zorgen voor een onheilspellende sfeer en het open geluid, in combinatie met de melodieuze zang, maakt dat het resultaat minder dan op de eerste Ep als black te bestempelen valt. De combinatie van de snelle drums, richting blastbeat, en de langzame, slepende zang, is zonder meer bijzonder. Het is dan weer jammer dat de mogelijkheden van deze ongebruikelijke mix zo weinig gebruikt worden. Vooral op ‘Ave Scintilla!’ klinken de twee songs waar het eigenlijk om gaat, ‘Ave’ en ‘Scintilla’, te veel hetzelfde. Sterker nog, het vrij ingetogen intro van ‘Ave’ buiten beschouwing latend is het te vaak bijna onmogelijk de twee nummers uit elkaar te houden. Of zou het eigenlijk gewoon één song in twee secties zijn?

‘Tre’ is luistervoer voor wie wil weten wat er vooraf ging aan het indrukwekkende eerste album. Je hoort hoe de zaadjes geplant worden, maar het resultaat is hier nog onvolgroeid. Met nog wat extra groei en rijping wordt het dan dat waarom Ponte del Diavolo nu zo’n hype is. Dat is niet onterecht, zeer zeker niet. Deze verzameling van vroeg werk is – logisch eigenlijk – een stapje terug. En dat is oké. Er valt nog steeds genoeg te genieten.