Alsof Silvio Berlusconi en Angela Merkel samen een kindje hebben gemaakt, terwijl Joey DeMaio tijdens de daad in dezelfde kamer zijn stoere babbels aan het uitdragen was. Op dit moment klettert het debuutalbum van het Duitse Aeon Gods in mijn oren, het werkje draagt de titel ‘King Of Gods’ en het is een opvallende blend van typisch Duitse power metal, gecombineerd met het symfonische en filmische van de Italiaanse variant, en daaroverheen een vleug Manowar. Gelukkig klinkt de muziek zeker niet als een monster van Frankenstein. Aeon Gods heeft het talent in huis om deze drie stijlen tot een heerlijke blend te maken en dat is precies wat je kan horen op ‘King of Gods’, waarin we de mythologie uit Babylonië en Sumer ontdekken.

Met ‘Sun-God’ had het album niet beter kunnen openen. Een razendsnel drumritme, een fijn traag gitaarloopje en daarbij fantastische ondersteuning van toetseniste Anja Hunzinger, dit is power metal zoals deze bedoeld is! Interessant is dat dit nummer gaat over de oude god Marduk, die al tot meer metalen inspiratie heeft geleid zoals de black metal kenner weet. Met een stevig orgel-intro gaan we door naar de titelsong, waar we met zo’n drieduizend keer de uitroep “hail!” die vleug Manowar voor het eerst horen. Op het intro na doen de toetsen hier een stap terug ten faveure van gitaren en ook drummer Elias Knorr en de bassist die nergens vermeld wordt mogen hier geroemd worden. Op het nummer ‘Aeon Gods’ blijft de Manowar invloed doorwerken in het verhalende aspect en het dreunende refrein. De koortjes in ‘Babylon Burning’ doen erg sterk denken aan het werk van Orden Ogan, wat misschien te maken heeft met het feit dat zanger Alexander Hunzinger (echtgenoot van de toetseniste) qua stem ook wel wat wegheeft van Orden Ogan zanger Seeb Levermann, die dit album heeft gemixt en gemasterd. De opvallendste muziek vinden we hierna, een drieluik met als overkoepelende titel ‘The Flood’ waar we een mooie vertelling krijgen van de Sumerische variant van de vloedmythe, die wij allemaal natuurlijk beter kennen als Noach en de ark. Vooral deel twee weet me te raken, een prachtige piano-ballad met stevige climax. Er zijn nog drie stukken over na ‘The Flood’, het behoorlijk onheilspellende ‘The Descend’, het stoere ‘Monsters Of Tiamat’ en uiteindelijke afsluiter ‘Tablet Of Destinies’, die lekker chaotisch is.

Zeker voor een debuutalbum is dit een diep indrukwekkend werkstuk! Aeon Gods weet meerdere stijlen vrijwel naadloos te versmelten tot iets wat herkenbaar is als een eigen geluid, en dat is in een genre als power metal wel een prestatie op zich. Natuurlijk, er zijn puntjes die beter kunnen. De gitaarsolo’s zijn bijvoorbeeld erg kort, ze zijn alweer klaar net als ze echt interessant worden. Het mag de pret allemaal niet teveel drukken. Als Aeon Gods op deze wijze doorgaat en zulke fantastische power metal blijft afleveren, zouden ze nog wel eens hoog kunnen gaan klimmen op die toren in Babylon. ‘King of Gods’ is een absolute aanrader voor elke power metal fan! Maar, voor ik het vergeet, ontdoe jezelf alsjeblieft van die apenpakjes en laag make-up! Wat is dit, de jaren ’80 en glam metal?