Neal Morse & The Resonance – No Hill For A Climber
InsideOut Music
Release datum: 8 november 2024
“We hopen dan ook dat Neal Morse in de toekomst de tijd en inspiratie zal vinden om een tweede album met deze jongere generatie te creëren. Maar nu eerst genieten van ‘No Hill For A Climber’!”
Vera Matthijssens I 25 november 2024
Aanvankelijk leek 2024 een vrij rustig jaar te worden voor Neal Morse, nu Mike Portnoy het druk heeft met Dream Theater. Dat liet de artiest in hart en nieren echter niet gebeuren en zo komen we na het tweede deel van ‘The Dreamer – Joseph’ en zijn singer-songwriter soloalbum ‘Late Bloomer’ toch nog aan een derde studioalbum dat hij uitbrengt vooraleer het jaar verstreken is. Ditmaal gebeurde dit onder de noemer ‘Neal Morse & The Resonance’ en dat is een nieuwe constellatie met jonge locale muzikanten die hij al nader kende van de kerkgemeenschap.
Neal ondervond al meteen dat die jonge gasten veel frisse, nieuwe ideeën aanbrachten en hun jamsessies leidden tot nieuwe inspiratie en vooral: het bundelen van alle ideeën. De muziek op dit debuut ‘No Hill For A Climber’ heeft een onwrikbare Neal Morse stempel, maar het geheel klinkt inderdaad wat wilder, spontaner en simpelweg welluidend. Zelf signaleert de artiest enige verwantschap met de toenmalige Spock’s Beard albums ‘Bridge Across Forever’ en ‘V’.
Het album bevat twee lange epossen en drie compactere songs in het midden omwille van de toegankelijkheid. Starten doen we met het 21 minuten lange ‘Eternity In Your Eyes’. Na een filmisch begin barst dit los in dartele prog patronen. Opmerkelijk is dat niet alleen Neal Morse, maar ook Johnny Bisaha en gitarist Chris Riley een flink deel van de zangpartijen doen. Dat geeft een wel gesmaakt ander timbre bij momenten en in ‘Thief’ (onze favoriet) leidt dit zelfs tot Queen-achtige samenzang. Voortreffelijk in dit nummer over de verleidingen van de duivel waar ieder mens mee te maken krijgt. Fraai zijn de solo’s op toetsen en op gitaar, net wat wilder. Maar er zijn ook prachtige akoestische fragmenten op gitaar die in het eveneens niet te versmaden ‘Ever Interceding’ zelfs aan Yes doen denken. De sensitieve gitaarsolo in ‘Thief’ doet dan weer aan Pink Floyd denken. Ja, het ligt allemaal niet ver uit elkaar natuurlijk. In elk geval is dit een sterke progressieve rockplaat die met het 39 minuten lange titelnummer nog een lang epos bevat waarin de verschillende stukken voor heel wat boeiende sfeerwendingen zorgen. We hopen dan ook dat Neal Morse in de toekomst de tijd en inspiratie zal vinden om een tweede album met deze jongere generatie te creëren. Maar nu eerst genieten van ‘No Hill For A Climber’!