Een nieuw Opeth album is altijd iets waar we reikhalzend naar uitkijken. Bovendien is het niet zomaar materiaal waar je meteen een mening over kunt vormen. Het vergt een ware ontdekkingsreis en voor dit veertiende studioalbum van de Zweedse progressieve death metal band ving deze ‘sudderperiode’ aan in september. We kregen wat meer tijd aangeboden toen – nota bene op de dag van mijn interview – bleek dat ‘The Last Will And Testament’ door productieproblemen tot eind november vertraagd was, maar de klok tikt. And the time is now!

‘The Last Will And Testament’ is een conceptalbum dat zijn thema al prijsgeeft in de titel. Het gaat over het gegeven dat een laatste wilsbeschikking aardig wat stof kan doen opwaaien en zeker wanneer onbekende elementen – waaronder erfgenamen – opduiken na het overlijden. De families die er aan ten onder gegaan zijn door innerlijke twisten zijn niet op één hand te tellen. Gelukkig heeft Opeth dit veelomvattende thema omgezet in geluid dat onmiskenbaar als Opeth klinkt. Sterker nog: de overduidelijke invloeden uit progressieve rock uit de jaren zestig en zeventig zijn gebleven, maar ook de geliefde death grunts van mastermind Mikael Åkerfeldt zijn terug. De fans van de periode voor ‘Heritage’ zullen erg tevreden zijn.

Met die zwaardere aanpak maken we al kennis in het eerste nummer ‘§1’ (paragraph 1). Drums en zwevende klanken gaan over in riffs, piano neemt over, er is een wilde gitaarsolo, maar tussendoor horen we zowel cleane als harsh zang. Strijkers en orkestratie wordt op passende wijze toegevoegd in de songs. Er zijn twee opmerkelijke gastzangers/muzikanten in de songs te horen. Ian Anderson van Jethro Tull kleurt heel wat songs met zijn gesproken woord in ambachtelijk Engels, hetgeen fraai is, want het verhaal speelt zich af in Engeland in de 1920’s. Bovendien is zijn legendarisch fluitspel te horen in meerdere songs. Beide acties van het Tull opperhoofd geven een aparte charme aan het geheel. De tweede gast is op zang te horen in ‘§2’. Inderdaad, tijdens dat tweede nummer worden we al verwend, want ook Joey Tempest is hier te horen. De verwantschap tussen Europe en Opeth mag dan onverwacht zijn – al zijn beide Zweedse bands – het past de songs als gegoten. ‘§4’ is zo’n song dat ons meteen verrukt. Jazz en prog springen haasje over, maar bloedmooi zijn de stukken met fluit en harp. Ja, echte traditionele harp. Twijfelt er intussen nog iemand dat dit album een ware ontdekkingsreis is? Want zo heeft elke song wel passages en overgangen die je imponeren. Het laatste nummer heeft als enige een ‘ware’ titel: ‘A Story Never Told’ is een knappe ballade zonder fratsen die integer en pakkend afsluit, terwijl het grote geheim prijsgegeven wordt in het verhaal. Een verhaal dat – samen met de abundante, rijke muziek – vereeuwigd is om voor altijd deel uit te maken van onze Opeth ervaringen en daar kunnen we hen alleen maar dankbaar voor zijn. Topklasse!