Zelden hadden we onszelf zo lang stapje voor stapje voorbereid op een nieuwe situatie. Eerst was er het afscheidsalbum ‘Weltschmerz’, toen werden tournees uitgesteld door de pandemie en nu – op 66-jarige leeftijd – is de ‘Road to the Isles’ tour dan toch daadwerkelijk van start gegaan, met heel wat stops in Nederland en ook twee Belgische shows. De Trix loopt al aardig vol, voornamelijk met eenzelfde generatie die Fish op de voet gevolgd heeft. Net niet uitverkocht vanavond, maar de sfeer is hartverwarmend en devoot.  

Er waren 34 songs die Fish nauw aan het hart liggen ingestudeerd door de band. Het is dus elke avond spannend welke songs aan de beurt komen. Na de intro opent ‘Vigil’ en dat is magisch! Ten eerste is het een epische song die langzaam opbouwt en vol sublieme sferen zit. Ten tweede is dit de openingssong van Fish’s eerste soloalbum ‘Vigil In A Wilderness Of Mirrors’ en ten derde komen er verwijzingen naar het publiek in die heel relevant zijn. Zelfs de titels zijn poëtisch en het duurt dan ook niet lang vooraleer Fish ons allemaal duidelijk maakt dat hij geen zanger is die schrijft, maar een schrijver die toevallig ook zingt. Een boutade die we tijdens interviews ook genoteerd hadden. Veel van de ontboezemingen in de interviews werden trouwens als bindteksten tussen de songs gebruikt, maar daar kijken we op gepaste tijden op terug. Nu volgen we Fish die met ‘Credo’ de overstap naar zijn tweede soloalbum ‘Internal Exile’ maakt. Ritmiek, eerder dan weemoed, staat hier centraal. ‘Big Wedge’ is ook een swingend moment. ‘Pipeline’ is het enige nummer uit ‘Suits’ dat verkozen is. Dan spreekt Fish het publiek toe. ‘I am Scottish. We did not want the Brexit’ en ook de zopas opnieuw verkozen Trump krijgt een veeg uit de pan. Een puike aanloop naar ‘Shadowplay’ en ‘Weltschmerz’. Dit laatste blijft een bijzonder pakkende song, maar het is wel het enige nummer van het afscheidsalbum dat vanavond gespeeld werd. Fish is op z’n Schots gekleed in groene ruitenbroek, een zwart T shirt en een nonchalant sjaaltje rond de hals. Achter de band is een diamuur waarop herinneringen bij elke song gereflecteerd worden. Mooie details.

Nu volgt aandacht voor het album ‘Raingods With Zippos’, volgens Fish een plaat die schromelijk onderschat is. We krijgen het bewijs met het superlange ‘Plague Of Ghosts’ dat uit zes delen bestaat. Inderdaad een heel avontuur. Tijdens ‘A Feast Of Consequences’ komt zangeres Elisabeth Troy Antwi wat meer op de voorgrond. Ze heeft een erg soulvolle stem en ‘Just Good Friends’ noemt Fish zelf ‘een song dat een duet hoorde te zijn, maar het niet werd’. Nu wel dus. De tijd is nu rijp voor de volgende sprong. Herkenningsapplaus stijgt op wanneer het begin van ‘Incubus’ weerklinkt. Het is de eerste Marillion song die vanavond aan de beurt komt. Het publiek zingt woord voor woord mee. Dit zit duidelijk in het collectieve geheugen, zoveel is zeker. Het is dan ook magisch om dit nog eens mee te maken. Fish stelt zijn band op het laatste tweemaal voor. Het zijn allemaal muzikanten die veel voor hem betekenen, waaronder vriend en bassist Steve Vantsis (die mee de songs uitkoos) en toetsenist Mickey Simmonds die in ‘Incubus’ trouwens een solospot krijgt. Er wordt ook nader in gegaan op de locatie Antwerpen. Fish vertelt dat België het eerste (buiten)land was dat hij als tiener met zijn ouders bezocht. Zijn ouders zijn zelfs op huwelijksreis geweest naar Kapellen bij Antwerpen, omdat ze daar vrienden hadden. De jeugdherinneringen die Fish bijbleven zijn dat hij het heel vreemd vond dat wij hier sigarenbandjes verzamelen. Wie verzamelt er nu sigarenbandjes? Wat heb je daaraan? En nog een opmerking: België is het enige land waar de lijst van bieren in een restaurant langer is dan de menulijst. Gniffel. Intussen gaat het in snelle vaart naar de eindstreep, met na ‘A Gentleman’s Excuse Me’ een blik klassiekers van Marillion. ‘Kayleigh’, Lavender’ en ‘Heart Of Lothian’ mogen gerust in de ‘galerij der groten’. Als officieel bisnummer vormt het folk getinte ‘The Company’ het besluit van bijna twee uur show van Fish en zijn kornuiten. En nu gaan we samen met Fish ‘waardig ouder worden’ (weer een woordspeling uit België, want hier is ooit een politieke partij geweest met die naam). Geen grap, daar kon je op stemmen. Deze afscheidstournee loopt tot een pak in maart 2025 en eindigt in Londen. We wensen Fish daarna dan ook een bijzonder fijne tijd in zijn nieuwe omgeving. Dankbaar voor al deze mooie herinneringen volgen we de massa naar de uitgang, waar devote fans samenhokken om nog een relikwie mee naar huis te nemen.