Celeste & Ter Ziele in Doornroosje, Nijmegen – 7 november 2024
“Het zijn gewoon liefhebbers die hun vrij unieke black metal willen delen met mensen die dat weten te waarderen”
Hoewel het Franse collectief Celeste al een paar jaar probeert om indruk te maken op het (grote) publiek, is dat tot op heden (nog) niet gelukt. En dat is jammer. Want de band verdient het zeker om gehoord en gezien te worden. Inmiddels hebben de vier mannen uit Lyon zeven releases op hun naam, variërend van full length albums tot EP’s. Wat alle albums met elkaar gemeen hebben is dat ze steeds in een fantastisch mooie hoes zijn verpakt: prachtige zwart-wit composities van verschillende mensen. Muzikaal gezien zit de band in het segment waar black metal, sludge en – in veel mindere mate – post-hardcore bij elkaar komen. Ik zag de band reeds verschillende keren live aan het werk, altijd op festivals. Het werd dan ook de hoogste tijd om de band eens als headliner aan het werk te zien tijdens een clubshow. En daarom reed ik op donderdagavond 7 november naar het altijd fijne Doornroosje.
19 november 2024 I Tekst: Wim Strijbosch, fotografie Matthijs Mekking
Doornroosje is echt één van de fijnste zalen van ons land. Het is goed te bereiken, zowel met de auto als met het openbaar vervoer. En binnen klopt alles: de logistiek zit erg goed in elkaar. Van garderobe tot bar, van toiletten tot het geluid van de zaal: er is over nagedacht en it makes sense. Als ik binnenkom zijn er zo’n 150 man in de zaal schat ik.
Als support van de Fransen staat het Nederlandse Ter Ziele geprogrammeerd. Ze staan te boek als ‘blackened sludge’ band, maar ik kan je verzekeren dat daar live niet veel van te horen is. Het half uur dat de band mag benutten wordt voornamelijk ingevuld met Sabbathiaans-trage doom riffs, een al even log bass en drums fundament en een zanger – Yorick Keijzer – die over dat alles zijn gal mag spuwen. Keijzer (ex Dictated) is overigens een uitstekende frontman: hij neemt de goede poses aan, heeft charisma en zijn zang/gekrijs past bij de muziek die door de Friezen wordt neergezet. Helaas word ik er desondanks niet warm of koud van. De riffs en de structuren zijn wel érg simpel. Er zit ook geen gelaagdheid in hun muziek. Het bulldozert maar lekker langzaam door maar ik hoor nergens iets dat beklijft. Misschien ligt het aan mij, zou zo maar kunnen. Feit is namelijk dat de merch-stand van de band duidelijk meer bezoek krijgt dan die van de Franse headliner! Dat zullen toch niet allemaal vrienden en bekenden zijn….
Na een korte change over is het dan de beurt aan de band waarvoor ik gekomen ben: Celeste. Ik schrik even als de band opkomt en ik moet opmerken dat ze hun kenmerkende rode lampjes niet om hun hoofd hebben zitten! Waarom is dat in hemelsnaam; die lampjes horen toch bij hun imago! Later begrijp ik waarom dat is: ze openen namelijk met ‘(A)’, een nummer waarbij ze gebruik maken van projectie waarop de eveneens kenmerkende zwart-wit beelden te zien zijn. Elke keer wanneer ze gebruik maken van projectie, gaan de lampjes af. Want voordat het tweede nummer ‘De Tes Yeux Bleus Perlés’ wordt ingezet, draaien de heren zich kort om en plaatsen de lampjes met een band om hun hoofd. Het geluid dat de band produceert is hard doch zuiver, zoals het hoort. De gitaren van Sébastien en Guillaume zijn perfect op elkaar afgestemd, mooi in balans. Het schuurt wanneer het nodig is, maar het is ook loepzuiver als de sfeer van de song daarom vraagt. Zanger/bassist Johan gilt de ballen uit zijn broek; je kunt simpelweg niet horen dat de teksten van de band in hun moedertaal worden uitgespuwd. Contact met het publiek wordt nauwelijks gemaakt maar dat zijn we wel gewend van de meeste bands in dit muzikale genre. Johan komt niet verder dan twee keer “Merci” en dat is het wel. Of het nu gaat om ‘Le Cœur Noir Charbon’ of om ‘Plisse Les Yeux Jusqu’au Sang’; alles gaat met veel energie gepaard. Loeiharde passages met schreeuwzang en hier en daar een enkele gitaarsolo of een juist meer rustige, sferische passage. Visueel blijft alles beperkt tot een enkele projectie (waarbij de rode lampjes dus afgaan om het goed op je in te kunnen laten werken) en verder wat eenvoudig licht. Sober derhalve. Het optreden duurt met 60 minuten net niet lang genoeg om te gaan vervelen. Goed uitgekiend dus. Want ja, die verveling ligt wat op de loer doordat de songs op een gegeven moment wel erg op elkaar gaan lijken.
Celeste blijft een prima live band, maar zal naar mijn idee nooit een brug weten te slaan naar een groter publiek. Daar is het de band overigens ook niet om te doen; dat zie je, merk je aan alles. Het zijn gewoon liefhebbers die hun vrij unieke black metal (dat vind ik het toch gewoon) willen delen met mensen die dat weten te waarderen. Ik ben er daar één van.
Social media