Dragony kende een voorgeschiedenis als The Dragonslayer Project toen de band werd opgericht in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen in 2007. Oprichters (en nog steeds aanwezig) zijn zanger Siegfried Samer en bassist Herbert Glos, beiden ook actief (geweest) in Visions Of Atlantis. In 2010 werd de naam veranderd in Dragony en later evolueerde de band van studioproject naar een sextet dat ook live erg actief is. Dat gebeurde pas in 2018 toen men de baan opging met Gamma Ray en Serenity, alsook te gast was op grote festivals. Langzaam maar zeker groeide men uit tot een begrip, met vorig album ‘Viribus Unitis’ (2021), ondersteund door Napalm Records, als grootste succes.

Dit vijfde studioalbum ‘Hic Svnt Dracones’ komt uit bij Steamhammer/SPV en markeert een frisse start met een nieuwe drummer en gitarist. Muzikaal gaat het sextet verder op de ingeslagen weg: onderhoudende power metal met een symfonisch laagje, zodat dramatiek en verhaallijnen goed uit de verf komen. Siegfried Samer heeft een aangename stem die hij veelal verhalend inzet. Want er is een verhaal. Deze keer treden we de Nieuwe Wereld in de late 16^e eeuw binnen, toen Sir Walter Raleigh een charter ontving van koningin Elisabeth I om de eerste nederzettingen in de VS uit de grond te stampen in Roanoke. Veel van die eerste kolonisten verdwenen echter op mysterieuze wijze. Dit album vertelt ons wat er met hen gebeurde. Stof genoeg dus voor een verhaal dat realiteit en fantasie mengt op een uitgelaten manier.

Na de symfonische intro horen we strak gespeelde power metal met een zuivere stem in ‘Dreamchasers’, maar er is ook samenzang en een gastbijdrage van Xandria’s Ambre Vourvahis voor een vrouwelijke toets. In de volgende songs houdt men het momentum vast met uitstekend gitaarwerk (veel solo’s) en koorzang, zodat liefhebbers van Serenity, Twilight Force, ja zelfs van Rhapsody Of Fire en Kamelot niets te klagen zullen hebben. Veelgelaagd pronkstuk is het negen minuten durende titelnummer dat niet gespeend is van enige prog momenten, meer orkestratie en flarden etnische zang. Daarna keert de band terug naar meer eenvoud en catchy songs waarvan je er heel wat op video kunt bekijken. Het album neemt hier trouwens een wending, want songs als ‘The Einherjar (What Dreams May Com’ (fluitspel uit synth) en ‘Twilight Of The Gods’ (catchy, in het begin met AOR toetsen) doen ons vermoeden dat ook de Vikingen gearriveerd waren in de VS en achter die mysterieuze verdwijningen zitten. Muzikaal blijft het luchtig, want ‘Beyond The Rainbow Bridge’ doet ons zelfs aan Sabaton denken. Het is een album geworden waar hard aan gewerkt is en we durven erop te wedden dat de opmars voor deze band nog verder zal uitbreiden met dit prima album op zak. Dat heeft men mede te danken aan ‘het zevende bandlid’ Frank Pitters die ook weer meegeschreven heeft en het album produceerde in zijn Silverline Music studio, terwijl de Deense Jacob Hansen de finale toets aanbracht met mix en mastering.