In september vierden we de wederopstanding van Trelldom met ‘…By The Shadows…’, maar dat blijkt niet het enige werk te zijn waar Kristian Eivind Espedal AKA Gaahl zich recentelijk mee bezig gehouden heeft. Hij is namelijk ook te horen op het debuutalbum ‘At The Sound Of The Heart’ van Whispering Void. Deze samenwerking tussen eminente muzikanten van de westkust in Noorwegen is pas dit jaar ontstaan, maar gelukkig was Prophecy Productions er als de kippen bij om ook dit collectief onder de vleugels te nemen.

De creatieve vonk voor deze band komt van gitarist Ronny Stavestrand. Hij speelde ooit ook een poosje in Trelldom, maar laat zich hier van een heel andere kant zien met een rustige plaat waar je een bijzonder hartverwarmend gevoel van krijgt. Alles klinkt zo zuiver en relax dat je de neiging krijgt om diep in te ademen, de ogen te sluiten en te genieten van de betoverende schoonheid van deze zeven songs. Essentieel in dit gezelschap is ook Ivar Sandøy die we vooral kennen van Enslaved. Ook hij treedt buiten zijn comfortzone. Zijn aandeel is groot. De talentvolle man speelde drums en bas op dit album, maar ook wat gitaar en keyboards. Alsof dat niet genoeg is, zorgde hij ook voor de opnamen, mix en mastering van ‘At The Sound Of The Heart’ en dat klinkt om door een ringetje te halen. Er was ook nood aan vrouwelijke zang. Aangezien Gaahl mee aan de wieg van Wardruna stond, was de keuze vlug gemaakt. Zo horen we de etnische zuivere stem van Lindy-Fay Hella als sireneklank naast de introspectieve zanglijnen van Gaahl.

Zonder echt te dwepen met etnische muziek, kan ik vrijuit zeggen dat de muziek van Whispering Void me erg aanspreekt. Dat heeft ook te maken met het gitaarspel van Valgard (Ronny’s bijnaam in Trelldom). Dat is bijzonder zwevend en lijkt geïnspireerd door Pink Floyd. Het is zelfs niet vreemd dat ik dat gevoel heb, want de zang van Lindy-Fay in openingstrack ‘Vinden Vier’ omschrijft Gaahl zelf als door de jaren ’60 en ’70 beïnvloed. Je zou bijna aan Mike Oldfield’s ‘Moonlight Shadow’ denken, ware het niet dat deze muziek allerminst poppy is. Maar wel folky bij momenten. Nochtans zit ik al geruime tijd met de single (en videoclip) ‘Vi Finnes’ in mijn hoofd en het is daar niet meer weg te branden. Het titelnummer is met zijn acht minuten de langste compositie. De zwevende gitaarnoten zijn hier van een onaardse schoonheid. De zang van Gaahl is half gesproken en later zelfs een beetje dreigend. Er werken drie gastmuzikanten mee aan dit album en één van hen is cellist Matias Monsen in drie nummers. Erg mooi! In ‘Vinden Vier’ en ‘Lauvvind’ voegt Ole André Farstad (gitarist in Abbath) guzheng en Indian slide gitaar toe en dat geeft het geheel een oosterse tint. Hardanger fiddle mag ten slotte ook niet ontbreken en daarvoor kwam Silje Solberg opdraven (in ‘Vi Finnes’ en ‘The Vines’). Men zingt dikwijls in het Noors, maar sommige teksten zijn in het Engels. De songs ‘We Are Here’ (beklijvend en repetitief) en het titelnummer lijken me ook verwant te zijn. Ze horen tot de hoogtepunten van deze schijf, al is heel dit album in feite één groot hoogtepunt als je het verwachtingspatroon in je hersenen na het weten wie dit is, aanzienlijk bijstelt en met een open geest naar deze herfstige muziek luistert. Wij hopen stiekem dat ze in 2025 naar Prophecy Fest komen.