The Black Dahlia Murder – interview met Ryan Knight
Ryan Knight: “Ik zie het als dezelfde band, maar met een nieuwe dimensie die ons de mogelijkheid geeft om nieuwe elementen te verkennen”
Sinds 2023 is de Amerikaanse band The Black Dahlia Murder een vaste waarde in de death metal scene. Ze combineren de melodieuze Zweedse stijl met de stevige Amerikaanse variant. Zanger Trevor Strnad gaf de band een unieke twist met zijn bijzondere zangstijl. Helaas bracht de band op 11 mei 2022 het tragische nieuws dat Trevor zichzelf van het leven had beroofd.
Gitarist Brian Eschbach nam de rol van zanger over en haalde Ryan Knight, die de band in 2016 had verlaten, terug. Wat begon als een eerbetoon aan Trevor, groeide al snel uit tot nieuwe muziek. Nu is hun tiende album, ‘Servitude’, uitgebracht. We spraken met Ryan over het album, zijn tijd weg van de band en hoe alles nu weer stevig op de rails staat.
Koen de Waele Ι 3 oktober 2024
Hoi Ryan, hoe gaat het. Man, ik ben gewoon jaloers op je familienaam.
Haha, er zitten hier heel wat Knights in de USA hoor. Het is hier een bekende naam die heel verspreid is.
De zeventiende van deze maand (het interview vond plaats op 28 augustus – KDW) speelden jullie in Gent, België. Wat vond je van één van de mooiste steden van België?
Jammer genoeg was er te weinig tijd en kon ik er niks bezoeken. We bleven er op de locatie. Het was één van de laatste dagen en de dag erna speelden we al op het Motocultor Festival in Frankrijk en dat was een eindje rijden. Ik heb dus niets van Gent gezien, enkel dat daar in de buurt een soort van rivier was. Het was wel een toffe show want onze vrienden van Decapitated speelden er ook. Hopelijk komen we er nog eens terug en hebben we wat meer tijd. Vooral als het vroeger in de tour valt, dan zijn we overdag meer vrij.
‘Servitude’ is het tiende album van de band en het eerste met Brian Eschback als zanger. Kunnen we het beschouiwen als The Black Dahlia Murder deel II of zie je dat anders?
Hm, het is zeker nog TBDM maar met Brian achter de vocale rol is het ook wel iets anders; voor mij voelt het nog steeds als hetzelfde maar anderzijds ook als iets nieuw. Ik heb vroeger veel met de band samengewerkt maar met gitarist Brandon Ellis, welke mij verving in 2016, was het nieuw. Ik zie het als dezelfde band, maar met een nieuwe dimensie die ons de mogelijkheid geeft om nieuwe elementen te verkennen. The Black Dahlia Murder is inmiddels een gevestigde naam en we gaan nog steeds door. De afgelopen jaren zijn er veel nieuwe festivals en zalen bijgekomen, wat altijd leuke ontdekkingen oplevert.
Ik was een beetje achterdochtig toen ik begon te luisteren, maar ik was erg verrast omdat het zo sterk klinkt en Brian het echt uitstekend deed. Was er een beetje angst bij je hoe iedereen zou reageren omdat Trevor een unieke zangstijl en stem had.
Zeker. Maar uiteindelijk kwam alles terug samen en ik vind dat de mensen die het album en de band al gehoord hebben, er toch tevreden met zijn. Brian deed het zo goed. Er zal altijd wel wat kritiek komen van bepaalde mensen die hem zullen blijven vergelijken met Trevor. Maar over het algemeen is iedereen wel tevreden.
Het laatste werkstuk dat ik van jullie gezien heb was de Christmas special ‘Yule ‘Em All’. Het viel me op dat de band enorm veel humor bevat maar anderzijds toch professioneel voor de dag komt als het hem over muziek gaat. Ik ken weinig death metal bands die er zouden durven spelen in de absoluut foute kersttrui.
Haha, juist. Dat is wel zeker. Ik denk dat we onszelf op dat gebied niet al te serieus nemen en dat is wel uniek in het genre want veel van die extreme death en black metalbands nemen zichzelf zo serieus. Maar als het gaat over muziek schrijven en spelen, nemen we onszelf wel heel serieus. Die humor is er altijd al geweest. Soms vraag ik me wel eens af hoe zich dat vertaalt naar bijvoorbeeld Europa omdat Amerikaanse humor anders is en er plaatsen op de wereld zijn waar ze dat niet verstaan. Maar kort samengevat: we nemen onszelf serieus als band maar durven ook lachen met onszelf.
Toen was het in 2022 gewoon een kwestie van nog een paar shows spelen. Nu ben je er met een echt nieuw album. Hoe is dat gegroeid?
2022 was het jaar dat ik terugkwam en we speelden in oktober dat jaar één show. Toen dat voorbij was, wisten we dat we terug een nieuw album wilden maken. Het vorige was al twee jaar oud en elk van ons had al wat nieuw materiaal geschreven. We startten met schrijven in 2023 en bleven dat doen in combinatie met enkele kleinere tours. Eind 2023 hadden we de nieuwe nummers geschreven en konden we beginnen met opnemen. De demo’s stuurden we door naar het label Metal Blade en die reageerden erg enthousiast. Die hebben ons altijd erg gesteund.
Ik las in de biografie dat Brian zei dat songteksten schrijven veel makkelijker is dan muziek schrijven. Heeft hij die moeilijke taak nu aan jou overgedragen?
Het kan makkelijk zijn maar ook moeilijk. Soms begin je en heb je op korte tijd al een nummer. Soms is het hard werken en duurt het dagen. Brian, Brandon en ikzelf schreven elk drie nummers. ‘Mammoth’s Hand’ had ik al langer liggen maar ik vond het wat anders klinken dan wat je gewoon bent van de band. Ik liet het Brian horen en hij hield er onmiddellijk van. Zo moet niemand van ons een heel album schrijven. Over de teksten vertelt hij zijn verhaal zoals we dat in het verleden altijd al deden.
Qua zingen is het echt wel werken voor hem. Jullie hebben altijd een heleboel tekst en geen eenvoudige nummers met een intro en een refrein.
Toch hebben onze nummers wat dezelfde structuur met een intro een refrein, een brug en noem maar op. Het verschil is dat het gelijk een verhaal wordt gezongen. Soms wordt er wel eens een refrein herhaalt of komt dat er met andere teksten want het verhaal gaat verder.
‘Servitude’ is wel een speciale titel. Refereert het naar de fans te dienen of is het iets anders?
Dat is eerder een Bryan-vraag en het kan verschillende betekenissen hebben. De band dienen, ons best doen, werken met wat we hebben. Ik weet het zelf ook niet zo goed.
Wat heb je gedaan tussen 2016 en 2022? Hoe ben je weer bij de band betrokken geraakt?
We toerden rond 2015 enorm veel en ik had iets van een burn-out. Ik stapte eruit en verhuisde van Chicago naar Nashville. Daar gaf ik veel gitaarles. Ik werkte er ook een tijdje als FedEx-bestuurder. Het was iets heel anders en ik kon werken in mijn eigen buurt. Het was tof maar het is heel hard werken en eiste uiteindelijk wel een tol van mijn lichaam. Ik heb nu wel enorm veel respect voor die mensen want het is ongelofelijk hoe hard die moeten werken. Ik heb dat een kleine twee jaar volgehouden. Daarna ben ik als IT-er beginnen werken op een school. Dat was eigenlijk de beste job die ik ooit gedaan heb. Maar op dat punt besefte ik hoe hard ik de band miste. Trevor kwam dan te overlijden, Brian belde me met de vraag of ik wilde terugkomen. Omdat mijn vrouw haar familie in Chicago woonde, besloten we dan terug naar daar te verhuizen en kwam ik terug bij de band. Ik moest er een job hebben en dan speel ik toch liever metalgitaar dan iets anders. Uiteindelijk bleek de verhuis toch de beste beslissing te zijn geweest.
Heb je geen schrik voor een nieuwe burn-out nu je terug moet beginnen touren?
Een beetje maar ik was er zes jaar uit en had veel tijd om erover na te denken. Het gaat er nu wel anders aan toe. Vroeger speelden we soms tot 200 shows per jaar. Nu gaan dat er maximaal 80 worden. We zijn ook geen twintigers meer en hebben gezinnen. Brian woont op vier kilometer van mij. Als we oefenen, rij ik eens vlug tot bij hem. Daarna ben ik direct terug thuis.
De bands stijl is uniek te noemen. Je herkent die Zweedse melodieuze death metal maar er zitten ook brute Amerikaanse death metal elementen in vervat. Iets waar je het geluid van TBDM onmiddellijk bij herkent.
Dat geluid was er al bij het debuut ‘Unhallowed’ uit 2003. In die tijd was de Zweedse death metal op zijn top met bands als Dissection, At The Gates en In Flames. Ook Carcass mag je niet verzwijgen. Dat gemixt met het geluid uit Florida zoals Morbid Angel is zowat onze basis geworden. Eigenlijk zitten we al sinds ons debuut bij Metal Blade Records en doen we maar aan zonder er echt naar gezocht te hebben. Heel wat andere bands volgden die Zweedse scene maar een album mixen zoals wij dat deden, was nog niet gedaan. We volgden zelfs invloeden die niets met metal te maken hadden.
Is het dan lastig om ineens zo’n melodieuze solo in een stevig nummer als ‘Aftermath’ te proppen, tot het perfect in elkaar past?
Niet echt. Voor we samenkomen heeft elk van ons al heel wat huiswerk gedaan. Zo lukt alles meestal direct als we het samen inspelen. We tourden veel en kennen elkaar goed. Binnen vier weken vertrekken we terug op tour. Zoveel voorbereiding moet er niet meer gebeuren; we komen nog twee keer samen om alles in te oefenen en dat zal het zijn. Eigenlijk is dat mixen van melodieuze solo’s wel gemakkelijk geworden.
Death metal bestaat al tientallen jaren. Wat is voor jou zowat de sterkste periode geweest?
Voor mij was dat begin de jaren 2000. Ik ontdekte veel van die Zweedse death metal en mijn favoriete jaren zijn dan ook eind jaren negentig tot begin 2004. Toen ik daarin verdiept was, leerde ik ouder werk ontdekken. Ik ben een heel harde fan van Carcass. Maar ook een band zoals Dissection die het wat richting Black metal zoekt, vind ik goed. Dan zijn er nog eens de eerste drie platen van Morbid Angel. Of het oudere werk van Arch Enemy. Het gitaarwerk daarop was zo cool. En dan spreek ik nog niet over de band Bloodbatch die het ook aandurft om meerdere stijlen door elkaar te spelen.
En nu zit je in een band die zelf als voorbeeld genoemd wordt.
Haha, dat is wel grappig want ook wij worden wel eens als voorbeeld genoemd. Dat terwijl ik er zes jaar ben uit geweest. Maar nu ik terug ben, valt me op dat iedereen ouder geworden is. Ik ben er ondertussen ook al eenenveertig. Ook onze fans zijn ouder geworden. Sommigen zeiden vroeger dat ze nog te jong waren om naar een optreden van ons te komen en nu staan die er allemaal. Sommige fans volgen ons al tweeëntwintig jaar. Al ons werk en inspanning begint uiteindelijk te renderen. Het is wel mooi om dat mee te maken.
Toen je gezamenlijk aan het album schreef, werd er dan wel eens gepraat over Trevor en wat hij erover zou denken?
Ja en neen. Trevor had een heel open geest. Alles wat we deden was goed voor hem. Zo had Brandon al heel veel invloed op de laatste albums terwijl hij er pas bij was sinds 2016. Trevor twijfelde nooit aan iets. Als ik dus nu iets geschreven heb, moet hij er zeker van gehouden hebben want het is iets dat we ervoor nooit gedaan hebben. Ik denk er dus wel eens aan.
Ooit heb ik Trevor eens geïnterviewd en bleek dat hij dan meestal in een stoel of zetel zat zonder ondergoed. Gezien het huidige video-interview, is dat bij jou wat moeilijker.
Haha, hij deed dat echt hoor. Als ik dan bij hem thuiskwam, zat hij gewoon in zetel muziek te beluisteren of ontbijtgranen te eten met enkel dan een onderbroek aan. Ik durf dat ook wel eens doen. Niets is zo zalig om enkel in een onderbroek thuis muziek te schrijven en te spelen. Wel ’s ochtends als niemand me ziet.
We kunnen we verwachten van de toekomst. Jullie bestaan iets langer dan twintig jaar. Gaan jullie voor de kaap van dertig?
We blijven dit doen zoals het leuk blijft. Ik wil zeker nog niet stoppen. Maar als het begint aan te voelen als een verplichting, dan hoeft het niet meer. Ons nalatenschap moet in eer gelaten worden. Dit album komt uit en dat is toch wel iets nieuw voor mij. Ook Brandon en vooral Brian als zanger hebben enorm hard gewerkt. We hebben nog zoveel dingen te verkennen en uit te proberen. Misschien dat Brian ooit een plaat wil maken die meer richting doom uitgaat. We zijn wel. We zijn nog steeds aan het verbeteren met ons schrijfproces. Wat vind je trouwens van het nieuwe album? Ik heb dat al aan verschillende mensen gevraagd en dan krijg ik als antwoord: cool.
Je voelt dat het met hart en ziel en vooral veel toewijding is gemaakt.
Dat is nu net wat ik bedoel. Dat heb je enorm goed gezegd. We deden dat al altijd maar nu wisten we dat het belangrijk ging zijn wegens de omstandigheden en we zijn tot het uiterste gegaan.
