Al bijna twintig jaar timmert het Zweedse Portrait aan de weg. Grote bewonderaars van King Diamond en Mercyful Fate sloegen hier de handen in elkaar om eigen songs te gaan schrijven en dat heeft tot hier toe altijd geleid tot heel fraaie pure metal songs met hoge vocalen. Vijf albums stonden er op hun conto, nu is er het zesde studioalbum ‘The Host’ als opvolger voor ‘At One With None’ uit 2021. En dat blijkt een schijf die alle voorgaande in de schaduw stelt.

Het vijftal uit Kristianstad – nu met twee gitaristen, want ‘The Host’ is het eerste album waarop Karl Gustafsson te horen is naast stichtend lid en hoofdcomponist Christian Lindell – heeft de uitdaging aangegaan om een conceptalbum te maken, voor het eerst in hun bestaan. Christian weet ons te vertellen dat het een occult verhaal over zwaarden en tovenarij is en geenszins te beschouwen als historisch geclaimde story. Strikt genomen volgen we het tragische levenspad van een soldaat die naar de oorlog moet. Het verhaal vindt plaats in de 17^e eeuw in Zweden, onrecht en hypocrisie heersten toen al in de wereld. De teksten zijn gekruid met enige persoonlijke inzichten van de schrijver, maar bovenal barst ‘The Host’ van energieke songs met heerlijk gitaargeweld en een ongelofelijk goede zanger die niet alleen de hoge regionen aanhoudt, maar anderzijds een beetje als Bruce Dickinson klinkt wanneer hij episch of verhalend uit de hoek moet komen. Iron Maiden is ook een band waar we qua muziek wel eens aan moeten denken als we de 75 minuten metal in ons opnemen. Want dat is het fijne: de mannen zijn kwistig geweest met tijdsduur. Meteen moeten we eraan toevoegen dat dit nergens ten koste van de kwaliteit gaat. Alles dik in orde dus.

We pikken er enkele opmerkelijke songs uit. De band illustreert met ‘The Blood Covenant’ en ‘The Sacrament’ aan het begin van het album al wat we kunnen verwachten. Stoere heavy metal krijgt een moment van bezinning tijdens het heroïsche ‘One Last Kiss’ (lagere zang en stuwende uitval met geladenheid), ook het mediumtempo ‘Voice Of The Outsider’ met mooie slepende gitaarsolo’s valt in die categorie. Meer complex en opstandig klinken ‘Sound The Horn’ en ‘Sword Of Reason’, in deze songs sluipen zelfs enige progressieve loopjes. ‘The Host’ eindigt met een epische knaller van bijna twaalf minuten. Eindigen met een lang epos deed de band al geregeld eerder, maar ‘The Passions Of Sophia’ is echt één van de hoogtepunten. Met waardige balladezang en tokkelende gitaren verloopt dit drie minuten rustig, een uitbarsting van riffs leidt naar een toegankelijk refrein en alsof het niets is beklijft Portrait daarna tijdens een dramatisch gesproken passage. waarin het theatrale van Peter Gabriel niet veraf is. We zijn eveneens verrukt door de baspartijen. Een epische afsluiter die diepe indruk maakt! In vijf kwartier tijd ervaren we hoe Portrait alle facetten toont van wat hun eigen metal sound geworden is en dat kan gaan van iets extremere songs tot balladeachtige momenten. Zo blijf je van begin tot einde geboeid luisteren. Een aanrader! (en voor Mercyful Fate fans een ‘must have’).