Ik schrik niet zo snel terug voor een experiment. Fusies van black metal en spirituals of songs van meer dan tachtig minuten, ik ben intussen wel wat gewend. Maar toch, toen het vierde album van het Italiaanse trio Ottone Pesante mij onder ogen kwam, moest ik wel even een paar keer de tekst van de promo nalezen om zeker te weten dat ik het goed had begrepen. Metal gemaakt door een trompet, trombone en drums? Hmmm… even moest ik denken aan dat ludieke hoempapa orkest uit Zwolle, Blaas of Glory, en hoopte ik van ganser harte dat Ottone Pesante niet meer van het koddige zelfde zou zijn. Gelukkig lijken deze twee bands net zo veel op elkaar als een 2 CV op een Ferrari. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, maar de verschillen zijn vele malen groter. Zonder overdrijving is Ottone Pesante zo’n beetje het zwaarste en heftigste dat ooit met een stel blaasinstrumenten is bereikt sinds Jozua besloot om al toeterend een paar keer rond de muren van Jericho te marcheren.

De truc van Ottone Pesante is het extreem versterken en vervormen van het van zichzelf al tamelijk luide kopergeluid. De Italianen gaan daarin zover dat je je geregeld afvraagt of hier echt alleen maar een trompet, een trombone en een drumstel verantwoordelijk zijn voor de razende orkaan van geluid die zeven nummers lang je trommelvliezen teistert. Goed, in het brute openingsnummer ‘Late Bronze Age Collapse’ is de hulp ingeroepen van een toetsenist, maar verder doen ze het toch echt met zijn drieën en grommen en gieren de blazers zoals je ze nog nooit gehoord hebt. In het lange ‘Men Kill, Children Die’ zijn de effectpedalen even aan de kant geschoven voor een majestueuze, bijna Wagneriaanse (of is het Gustav Holst die misschien van alle klassieke componisten nog het meest “metal” was? Ach, wat zou het.) opening die, geruisloos is misschien niet het goede woord, overgaat in een grootse apotheose. Daarna gaat het in ‘Teruwah’ weer door in brass-metal die aardig richting speedmetal gaat. Hoe langer het album duurt, des te minder ik snap hoe de band dit geluid heeft weten te creëren en hoe het in Godsnaam mogelijk is geweest dat ik nu pas kennismaak met dit unieke gezelschap. Ottone Pesante is tenslotte al een jaar of acht actief en blijkt met ‘Scrolls of War’ te zijn begonnen aan een ambitieus project: dit album is het eerste van een trilogie over de geschiedenis van de kopermuziek, met de nadruk op de rol die trompetten, kornetten en hoorns van oudsher hebben gespeeld in oorlogen. Met trompetgeschal ging het leger in de aanval en dat was al zo in de oudheid. ‘Scrolls of War’ is losjes gebaseerd op een bijna 2000 jaar oude tekst uit de Dode Zee rollen en de grotendeels instrumentale muziek neemt je mee naar de slagvelden van weleer. Meeslepend en opwindend met op zijn tijd een rustpunt.  Neem bijvoorbeeld ‘Battle of Qadesh’  dat is verrijkt met de zang van de onnavolgbare underground grootheid Lili Refrain, zo’n typische Roadburn-nieuwe-stijl zangeres die nog een paar tandjes obscuurder – en extremer – is dan Kristin Hayter a.k.a. Lingua Ignota. De rituele zangstijl in de traditie van Ofra Haza neemt je, meer nog dan de dreigende blazers, mee naar het land van de bijbel dat in die oude scrolls of war al een land van oorlog en bruut geweld is. Doordat Lili Refrain maar in een song meedoet blijft het een gastoptreden en degradeert Ottone Pesante zichzelf niet tot een begeleidingsband. Een niet denkbeeldig risico. ‘Battle of Qadesh’ is behalve een oorwurm ook een beetje een vreemde eend in de bijt. De muziek schuurt tegen gothic en post punk aan om vervolgens weer af te dalen naar de duistere wereld van noise en beukende riffs.

Een band met trompet, trombone en drums wordt al snel in de categorie jazz geduwd. In zekere zin is dat begrijpelijk. Vooral bij de trompet is dat toch het genre waaraan het eerste gedacht wordt. Maar Ottone Pesante is slechts jazz in de zin dat het een band is die anders wil zijn, die zich niet laat tegenhouden door conventies en de grenzen op zoekt met als enig doel die te negeren. En passant toont dit drietal dat je voor metal niet per se een paar houten planken met snaren en een stapel versterkers nodig hebt. Nee, koper (oke, messing, Ottone Pesante is tenslotte Italiaans voor heavy brass oftewel zwaar messing) is pas echte heavy metal!