Wacken Open Air 2024 donderdag 1 augustus 2024 in Wacken, Duitsland
“Leuk om deze band eens bezig te zien voor zo’n enorm publiek, ze hebben immers hard gewerkt om te komen waar ze nu staan.“
De meeste schlagerdraaiende debielen hebben deze dag hun eerste serieuze kater te pakken, dus kon ik heerlijk uitslapen in de schaduw van mijn geliefde bosrandje. Vandaag wordt het iets koeler, het perfecte festivalweer! Ik moet toch altijd weer aan die befaamde tekstregel van Saxon denken: “We sat in the sun (whohohoo), and the bands played on”.
15 augustus 2024 I Tekst: Jori van de Worp
Het woord “zitten” komt echter niet in me op wanneer de Dio Disciples hun opwachting maken op de Louder stage. Nog zo’n uitzondering op mijn anti-coverbands vuistregel: bandgenoten van een overleden muzikant die een ode brengen. Zangers Joey Belladonna (Anthrax) en volgens mij Terry Ilous van XYZ nemen de vocalen voor hun rekening. En nee, natuurlijk zijn beiden geen kaliber Dio, maar wie wel? Ze weten de songs in ieder geval waardig te vertolken en ook dat is al bewonderenswaardig. De setlist is netjes verdeeld over het werk van Black Sabbath, Rainbow en Dio, volop meezingmomenten dus. De kippenvel is er bij ‘Catch The Rainbow’, verder is het vooral lekker meezingen met en genieten van het repertoire van de grote kleine man. Vlak voor afsluiter ‘We Rock’ komt Dio’s weduwe Wendy, de drijvende kracht achter het “Stand up and shout cancer fund”, nog op het podium om band en publiek te bedanken. Al met al een waardige ode.
Toeval bestaat niet zeggen mensen wel eens. Het is echter net na het concert van de Dio Disciples dat ik te horen krijg dat oud-Textures zanger Pieter Verpaalen plotseling overleden is aan kanker, dezelfde ziekte als Dio. Ik kende Pieter niet goed en hij mij waarschijnlijk helemaal niet (we hebben sporadisch een paar woorden gewisseld en Pieter kende nogal wat mensen), maar toch, dat is wel behoorlijk schrikken. 45 jaar is natuurlijk veel te jong en ik denk dat ik namens het hele Arrow Lords of Metal team spreek als ik zeg dat we meeleven met Rachel, hun twee kinderen, en alle andere nabestaanden.
Terug naar Wacken, waar traditiegetrouw huisband Skyline de “night to remember” aftrapt op de donderdag. Dit keer speelt de band opvallend veel eigen werk, want ze hebben een nieuw album wat in september uitkomt en dat moet uiteraard gepromoot worden. Covers zijn er uiteraard wel bij, waaronder Ac/Dc. Ook is er een opvallende tweeluik van Journey samen met Joey Belladonna, een nummer van Dokken die hun optreden op Wacken moest afzeggen vanwege medische ellende, en nog de bekende ‘Killing In The Name Of’. Uiteraard sluit de band af met het officiële Wacken anthem ‘This Is W:O:A’. Hoe ik tegenover deze band sta in het licht van mijn anti-coverbands vuistregel ben ik zelf na jaren WOA eigenlijk ook nog steeds niet helemaal achter, traditie is natuurlijk ook wat waard.
De volgende band op “night to remember”, wat altijd een verzameling classic heavy metal is, is dit jaar Rage met een veertigste verjaardagsshow. Dit komt blijkbaar neer op een gewone show met best-of set, wat zeker niet vervelend is om te bekijken maar ook niet heel bijzonder. Geen Lingua Mortis orkest, oud-bandleden of bijzondere gasten, gewoon het bekende drietal wat hun bekendste songs oplepelt. Rage is voornamelijk heel bekend in Duitsland en terwijl ze hier op het hoofdpodium staan, zullen ze in Nederland de 013 bijvoorbeeld nog niet voor een kwart weten te vullen. Ook hier lijk ik de enige niet-Duitser te zijn in het publiek. Peavy Wagner lijkt ook niet de moeite te nemen om niet-Duitse fans te winnen, want zoals veel bands dit festival zijn de toespraken in het Duits. Desondanks kan ik van het optreden genieten, en gaan we er middels ‘Higher Than The Sky’ lekker meezingend uit.
Daarna even lekker zitten om te kijken wat de rockers van Axel Rudi Pell ervan maken. Dat bevalt me best redelijk. Ondanks dat ik mezelf zeker geen fan kan noemen is dit wel zo’n band waar die eerdergenoemde tekstregel van Saxon bij mij van toepassing is: I sat in the sun and the band played on. Drummer Bobby Rondinelli is afwezig vanwege een operatie, Andree Schneider neemt de honneurs waar. Opvallend moment in de setlist is de cover van ‘Hallelujah’, die tot ver achterin het veld wordt meegezongen. Alles bij elkaar een fijn achtergrondmuziekje voor even een pauzemoment.
Op de Wackinger stage staat dan Blackbriar, wat een Nederlandse band is dus die moet ik toch even meepakken. Blackbriar speelt typische Nederlandse gothic metal in het straatje van Within Temptation, Delain en After Forever, en het publiek bij de Wackinger stage lust daar duidelijk wel brood van. Leuk om deze band eens bezig te zien voor zo’n enorm publiek, ze hebben immers hard gewerkt om te komen waar ze nu staan.
Terug naar het hoofdpodium waar KK’s Priest zijn opwachting maakt. De onteerde oud-gitarist van Judas Priest heeft zo zijn eigen versie van hoe de split binnen die band tot stand is gekomen en die verschilt nogal van die van de rest van de band. Het is niet aan mij om te oordelen. Feit is wel dat Priest klaar was met Downing, maar Downing nog niet met Priest, want hij recruteerde onder andere oud-Priest zanger Tim “Ripper” Owens en ging door. De twee albums van KK’s Priest zelf zijn bij het Wacken publiek duidelijk onbekend en de nogal overdreven introtape doet ook weinig goed, maar wanneer middels ‘The Ripper’ de Priest-klassiekers op gang komen gaat de infield voor het eerst volledig los. Is het nodig om te zeggen dat hier bij ‘Breaking The Law’ nog een schep bovenop gaat?
De zon en temperatuur beginnen te zakken wanneer Accept het podium betreedt. Er wordt gestart met wat nieuwer werk van ‘Humanoid’, maar de oudjes komen ook al vroeg voorbij. Het geluid staat mokerhard waardoor de muziek helemaal wegviel in de basdrums, ik ben ver achterin aan de zijkant gaan staan en daar was de kwaliteit gelukkig beter. We hebben hier te maken met de uitvinders van de Duitse metal, aan enthousiast publiek in Duitsland dus geen gebrek. Als afsluiter is er uiteraard ‘Balls To The Wall’, waarop zanger Tim “Ripper” Owens mee komt doen. Toen iemand aan mij vroeg of dat een cover van Udo was, was ik genoodzaakt een klein misverstand rechtzetten. Diezelfde persoon wees mij nog op het feit dat gitarist Wolf nogal op Bruce Willis lijkt, het was mij nooit eerder opgevallen maar inderdaad!
De headliners van “night to remember” zijn Scorpions, en dit is na de tomeloze energie van Accept nogal een aderlating. De band wil wel, maar ik vraag me af of ze zanger Klaus Meine niet beter een uurtje eerder hadden kunnen opgraven. Toegegeven, hij zingt nog altijd loepzuiver en ik zou het hem niet nadoen op een leeftijd van 76, maar de vocalen missen elke kracht en belangrijker: hij lijkt er ook gewoon totaal geen plezier meer in te hebben. Ster van de band is in alle opzichten drummer Mikkey Dee, de oud-drummer van Motörhead. Sinds het overlijden van Lemmy (die Mikkey de beste drummer ter wereld noemde) heeft Mikkey niet meer op zijn geliefde Wacken gespeeld. Tien jaar na de laatste keer Motörhead op Wacken speelt hij weer hier op het hoofdpodium, en de ontlading, emotie en vooral vreugde in die ogen is diep ontroerend. Uiteraard speelt hij ook een weergaloze drumsolo, kan de rest van de band even aan de zuurstof. Ook gitarist Rudolf Schenker weet nog wel te overtuigen, leuk moment is wanneer hij een “talk box” gebruikt voor effecten. De drie bekende ballads ‘Winds of Change’, ‘Send me an Angel’ en ‘Still Loving You’ worden tot mijn grote vreugd allemaal gespeeld. De laatste van die drie is één van de nummers die mij heeft geïnspireerd zelf te gaan zingen dus ja, dat nummer dan live horen heeft dan wel wat. Doro komt nog meedoen op ‘Big City Nights’ en de uiteindelijke afsluiter is natuurlijk ‘Rock You Like a Hurricane’, hoewel deze band inmiddels hurricane-af en meer een zacht briesje is.
Nadat Scorpions klaar zijn is er op het hoofdpodium ter afsluiting nog een liefdadigheidactie onder de naam Growling Creatures. Metal muziek met geluiden van diersoorten die met uitsterven bedreigd worden. Dit alles wordt ondersteund met videobeelden van deze dieren en zelfs een droneshow waarin de dieren worden uitgebeeld door oplichtende drones. Erg mooi gedaan wel en goed dat Wacken ook aandacht geeft aan liefdadigheid, hoewel de timing na de laatste band niet zo handig was, 95% van de aanwezigen liep weg zonder op of om te kijken. Net vóór Scorpions was beter geweest. Cynische zijnoot: Ik hoef maar een kwartslag naar rechts te draaien om de hoofdreden van het uitsterven van al die diersoorten te aanschouwen, en die reden is de massale vleesconsumptie bij een rij vreettenten waar je de vegetarische opties met een vergrootglas moet zoeken. Je kan op Wacken ook een shirt kopen van Growling Creatures om steun te geven aan dit goede doel en ik zag dit festival dan ook veel mensen met zo’n shirt aan lopen, broodje bratwurst in de linkerhand en broodje shoarma in de rechter. Nouja, een mens is niks als niet hypocriet. Zelf ben ik ook geen heilige, want vlees is op een Duits festival nog altijd de enige manier om nog enigszins betaalbaar aan je calorieën te komen als je niet vier dagen wil leven op alleen maar friet (of patat naargelang je linguïstische voorkeur).
