Fans van Joe Bonamassa hebben niets te klagen als het gaat om het aantal releases dat de blues(-rock)gitarist uitkakt. Ik betrap me zelf wel eens op de ‘alweer?’ gedachte als  ik zie dat Joe weer een nieuw album heeft gemaakt; nieuw studiowerk, samenwerkingen (Beth Hart bijvoorbeeld), bands (Black Country Communion) en vooral veel live albums stuurt JB, als enige tijd via zijn eigen label J & R Adventures, de wereld in.

In die laatste categorie kunnen we dit ‘Live At The Hollywood Bowl With Orchestra’ ook scharen. De titel verraadt direct met wat voor product we hier te maken hebben en in hoeverre het afwijkt van eerder live materiaal van Bonamassa: het orkest. De omgeving waar het album werd opgenomen is bijzonder; het is niet alleen het enige Amerikaanse open lucht theater waar ik zelf ooit op het podium stond (echt waar) maar ook de plek waar iconen als The Doors, The Rolling Stones en zelfs The Beatles eerder live albums opnamen. Het laatste optreden ooit van Van Halen vond er plaats.

Terug naar Joe. Bluesrock met een veertig koppig orkest, zou dat werken? Zeker wel. Tracks als ‘Curtain Call’ (van ‘Time Clocks’ uit 2021) en ook een wonderschoon liedje als ‘The Last Matador’ (van ‘Dust Bowl’ tien jaar eerder) krijgen wel degelijk een extra dimensie door de toevoeging van het orkest. Vooral het strijkerstapijt klinkt als een warme deken. Toch blijft de Gibson Les Paul van Bonamassa het middelpunt de arrangementen. Van zijn ietwat dunne stemgeluid moet je houden. Door de toevoeging van achtergrondzangeressen klinkt het totaal van de vocalen overigens prima.

Na ‘Heartaches’ begint de verveling van het concept Blues/Orkest een beetje toe te slaan wat met het iets vlottere ‘John Henry’ weer recht wordt gezet. ‘Sloe Gin’ sluit dit relatief korte live album groots af in de apotheose van de track. Overigens kennen de DVD en BluRay versies van het album een hoop extra tracks. Ik verwacht over een maand of zes wel weer een nieuw Bonamassa album. Of wacht, de nieuwe Black Country Communion komt er al weer aan.