Cradle Of Filh, Suffocation & Melancolia in Hedon, Zwolle – 6 december 2025
“De riser die front of stage staat wordt natuurlijk volop gebruikt door Dani, iedereen weet wel waarom. “
De hypervillany of scum currently referred to as Cradle Of Filth doet Nederland weer aan. En zo vanzelfsprekend is dat niet, want een groot deel van de tourdates van deze “Splintered In Winter Tour” werd gecanceld. Zo niet Zwolle. De band lijkt redelijk trouw te zijn aan de venues waar ze eerder met open armen ontvangen zijn en zodoende staan ze op de voorlaatste avond van deze tour in het prachtige Hedon. De support komt van de Amerikaanse death metal grootmacht Suffocation en de Australische cross-overband Melancolia. De avond is stijf uitverkocht, met voor de vaste concertgangers uiteraard weer veel usual suspects, dus het belooft een mooie, winterse avond te worden.
9 december 2025 I Tekst: Ramon van Hengel| fotografie: Eric Oor
Het Australische Melancolia, die qua stijl ritmische emocore met elementen van death en black metal brengt, presenteert zich in het wit. De kleding, de oortunnels, de lichaamsbeschilderingen (al dan niet permanent), en allerlei randzaken is goed over nagedacht. De drummer draagt een mondmasker, wat voor een drummer niet heel prettig kan zijn. De bassist deed me denken aan een moderne metalversie van Simon Beggs en die lijkt zo op mijn eerste indruk afgaand een behoorlijk stempel op de band te drukken, ook al is hij er nog maar net bij. Die vergelijking was overigens als compliment bedoeld. Zanger Alex Hill maakt fors gebruik van de riser die front of stage staat en gedraagt zich als een volleerd frontman. Hij draagt schijnbaar een regulier kruis om zijn nek, maar zoals gezegd, hij is Australiër, dus dan hangt ie voor de mensen daar wel gewoon omgekeerd.
Eerder dit jaar bracht het viertal hun nieuw plaat ‘Random.Access.Misery’ uit bij Nuclear Blast. Het publiek boven de 40 lijkt niet zo goed te weten wat ze aan moeten met deze lawine aan nieuwe indrukken, de wat jongere garde start op commando enthousiast de eerste pit van de avond. Oh, er is ook nog even een gastoptreden van, als ik het goed verstaan heb, de zanger van Outsider. Die draagt gewone, volledig zwarte burgerkleding, dus dat steekt wel een beetje af. Laat niet onvermeld dat de band met 4, in plaats van de eigenlijke 5 leden op het podium staat. En dat het niet de laatste gastvocalist van vandaag wordt. Dit is mijn eerste kennismaking met de band en het is typisch zo’n band die óf de vergetelheid in verdwijnt, als leuke poging, óf over een paar jaar ineens heel hoog op festivalposters staat op een manier waarop de oudere lichting denkt “waar komt dat nu ineens weer vandaan?”. Ik hoop voor hen het laatste.
Over Suffocation valt ook heel wat te zeggen. De laatste keer dat ik ze zag was als main support van Venom Inc, met ook Nervosa op de bill. Niemand zal de legende van Suffocation ontkennen, maar ze komen wel weer als support van een andere, veel grotere band mee. De band rondom gitarist Terence Hobbs bestaat al sinds 1988 en alleen dat maakt je al een legende. Echter, ik merk aan mezelf dat het een band is die ik enorm waardeer, respecteer en altijd check als ik in de gelegenheid ben, maar daar blijft het dan bij. Ik verdiep me er eigenlijk nooit heel veel verder in. Je hebt van die bands, ik heb dat ook met bijvoorbeeld Dying Fetus (waar basssist Derek Boyer ook in speelde), Vader, Immolation en meer van dat soort bands. Altijd gaaf, maar ze trekken me net de diepte niet mee in. Dat ligt overigens volledig aan mij.
Zanger Ricky Myers maakt enorm veel indruk. Tussen zijn diepe , guttural grunts door praat hij regelmatig met zijn gewone stem en dan merk je hoe weinig geluidseffecten hij op zijn microfoon heeft staan. Hij komt van Disgorge (net als Boyer) en is niet zo extravagant of extrovert, maar dat past eigenlijk perfect bij de wat serieuzere stijl van Suffocation. Ook Suffocation heeft een kort gastoprtreden van een juffrouw die ik in de snelheid niet herken, en die ook niet afgekondigd wordt bij naam. Sorry for whoever you are.
Tot grote vreugde van het publiek komt het debuutalbum ‘Effigy Of The Forgotten’ (waar ik me destijds uiteraard wél op gericht heb) ruimschoots aan bod, net als ‘Pierced From Within’’. De pits zijn dan ook niet van de lucht. Één van de pitleden krijgt daar grif spijt van, want hij kermt het uit, als hij de luwte opzoekt. Zijn broek toont rond zijn knie een nare uitstulping. Ik denk gelijk aan een botbreuk, maar later blijkt het vermoeden van gescheurde banden toch populairder. Gelukkig was The Lucifer Principle en Inhume zanger (en Hedon Zwaar Nieuwjaarpresentator) Earik Mortem aanwezig om de arme drommel naar de EHBO te ondersteunen. Een klein smetje, op een gigantisch goed optreden van Suffocation. Waar ik me tóch eens meer in moet gaan verdiepen, als ik de tijd vind. En Terence Hobb? Die leek na afloop speciaal voor Earik Mortem gekomen te zijn en valt hem broederlijk in de armen.
The main event, Cradle Of Filth. De legende is niet te ontkennen. Hoeveel bands kunnen immers zeggen dat ze een genre uitvonden? Maar veel belangrijker, ondanks alle personele wisselingen in 35 jaar tijd, heeft de band altijd een consistent niveau getoond en zelfs hun wat mindere albums zijn nog altijd de moeite waard, om minimaal 1 knaller die er op staat. De setlist van vanavond is dan ook een prachtige weerspiegeling van de imposante discografie van de band rondom frontman Dani “Filth” Davie.
Afgelopen jaar, ik kan er helaas niet omheen, heeft Filth trouwens een masterclass crisismanagement gegeven, door heel minimaal te reageren op de rel die ontstond nadat toetsenist/zangeres Zoë Marie Federoff en in haar slipstream haar achtgenoot Marek “Ashok” Smerda de band nogal luidruchtig verlieten en zelfs zo ver gingen dat ze de contracten publiceerden op de socials. Iets wat ik je uit juridisch oogpunt overigens in alle gevallen af kan raden. My 2 cent, voor wat het waard is, dat contract van Dez Fafara en de bijbehorende voorwaarden waren er al toen ze de baan aannamen en die hebben ze destijds aanvaard. In dat contract stond hoeveel ze per dag dat ze optraden en per reisdag betaald kregen. En die bedragen kwamen op mij niet onredelijk over. Dat is nu eenmaal de kwestie van in loondienst gaan, je loopt geen enkel risico op tegenvallende verkopen, noch op plotseling toegenomen kosten en in ruil daarvoor krijg je een vast bedrag en deel je niet in de winst. Dus als er op 1 avond duizend kaarten van € 40 verkocht worden, is het niet zo dat je ongeveer een zesde van € 40.000,- per bandlid overmaakt, wat gezien de overheadkosten sowieso al niet haalbaar is. Enfin, genoeg daarover.
Wat pas écht opviel aan voormeld avontuur, is hoe snel een bandlid vervangen is als het gaat om bands van dit kaliber. Ik ben er vanavond al trots op dat ik elk nummer dat gespeeld wordt bij de titel herken, en flinke stukken van het oude materieel mee kan zingen, maar die hele setlist leren, als toetsenist/zangeres. of als gitarist, dat is even een ander verhaal. Met name Kelsey Peter maakt indruk, waar komt zo iemand toch ineens vandaan? Duidelijk is in elk geval wel dat ze al aan de zijlijn stond te wachten om in te springen.
Het wordt tijd voor kritiek, ik ben niet zo heel erg te spreken over het gitaargeluid vanavond. Ik hoor net niet altijd wat Jiří Háb speelt en ook Donny Burbage vlamt niet echt op mij af. Maar, heel veel meer kan ik ook niet verzinnen. Dani, die met een kap over zijn gezicht opkomt, begint wat zwak, maar naarmate de show vordert komt hij volledig op dreef. En natuurlijk klinkt hij niet meer zoals 30 jaar geleden, maar zijn uithalen en de variatie in zijn stem zijn ongeëvenaard. Oh ja, ik sta naast iemand die me bij herhaling vertelt dat hij niets met Cradle of welke andere blackmetalband dan ook heeft. Dat hoeft ook niet, maar… vult u zelf maar in.
De riser die front of stage staat wordt natuurlijk volop gebruikt door Dani, iedereen weet wel waarom. En de hele band maakt deel uit van het theatrale aspect. Kelsey, die echt fantastisch werk aflevert met de heksenlach in ‘Funeral In Carpathia’, draagt een doorzichtige sluier bij ‘Bathory Aria’ en ik merk zowaar kippenvel bij mezelf tijdens dit nummer. En weer terwijl ik dit schrijf. Ook al komt het fluisterdeel godverdomme van tape af. Wat dan nog meer, vraag ik me altijd af. Filth spreekt het publiek met grote regelmaat toe en draagt ze op dronken te worden, aangezien het niet voor niets zaterdag is. Hij vertelt tussen neus en lippen door ook nog even dat de hele band de dag ervoor naar de Efteling is geweest. Als vlogger Niels Kooyman dat eens wist.
Tijdens de hele show staat een qua postuur opvallend crewmember met een “NAZI LIVES DON’T MATTER’ shirt aan de zijkant. Als hij even weg loopt, komt hij kort daarop verkleed en wel terug om ‘Death Magick For Adepts’ van gastzang te voorzien. En direct daarop mag hij het Doug Bradley (Pinhead uit ‘Hellraiser’, de ironie zal u niet ontgaan, ten aanzien van Ashok) intro van afsluiter ‘Her Ghost In The Fog’ op zich nemen. Dit en uiteraard HET nummer voor een wintertour ‘White Hellebore’ en alle andere nummers vormen samen een setlist waar je alleen maar op mag hopen.
Dani roept op hun laatste plaat ‘The Screamng Of The Valkyries’ op Spotify te gaan checken. Ik op mijn beurt roep je op hem voor kerstmis onder de boom te vragen, of jezelf er op te trakteren. En vraag er ook gelijk een prachtig ander item uit de merch aan toe, want zelf het beruchte ”Jesus Is A Cunt” shirt is nog te koop. En mocht je nog niet overtuigd zijn, check dan ‘Trouble And Their Double Lives’ om te zien waar deze band, die volgend jaar 35 wordt, nog altijd toe in staat is.
Ik heb de setlist zelf meegeschreven tijdens de show, dus excuses als ik er eentje gemist heb:
To Live Deliciously
Demagoguery
Nocturnal Supremacy
Malignant Perfection
The Principle Of Evil Made Flesh
How Many Tears To Nurture A Rose
Nymphetamine (Fix)
White Hellebore
Bathory Aria
Toegift:
Funeral In Carpatia
Death Magick For Adepts
Her Ghost In The Fog
Social media
